Mooi en openhartig

Ik ben zelf niet werkzaam in de zorg, maar herken toch veel punten omdat ik verschillende keren per week te vinden ben bij mijn oma in het verpleeghuis. De verzorgers zijn zeer verschillend, maar gelukkig zijn ook daar ‘Tommies’ te vinden. Verzorgers die kijken naar de mens en de mens als uitgangspunt nemen. Want iemand hééft geen dementie, nee hij of zij lijdt aan dementie. Dat is iets anders, maar ze zijn hoe dan ook gewoon mens. Mensen die vroeger ook een volwaardige baan hebben gehad, maar nu beperkt worden in hun doen en laten door bijvoorbeeld Alzheimer.
Gelijkwaardig menselijk contact, het maakt het contact tussen de mens persoonlijker en misschien ook wel makkelijker.

Zoals Tommie beschrijft is kwaliteit van leven belangrijk en zo ervaar ik dat ook. Helaas lijkt niet iedere verzorger/arts daar zo over te denken, want als iets minder gaat kun je er toch gewoon een extra pilletje in stoppen? De opmerking waar Tommie over struikelde ‘ik moet nog 3 mensen doen’, die hoor ik ook vaker. Ik ben met hem eens dat je een mens niet ‘doet’, maar helpt/ondersteunt/begeleidt.

Maatwerk. Ook iets wat naar voren komt in het boek. Ik begrijp heel goed dat dat niet altijd mogelijk is, maar het hoeft niet altijd groot te zijn. Het zit hem ook in kleine dingen; bijvoorbeeld iemand aardappels geven om te schillen of een bezem om even te vegen. Ze doen het misschien niet zoals wij het doen, maar zij hebben het gevoel dat ze ook mee mogen doen. Ze zijn nog steeds onderdeel van deze maatschappij.

Ik zie opmerkingen van lezers die vinden dat het niet goed is dat hij meer tijd besteed bij cliënten voor een praatje waardoor hij achterloopt op zijn route. Kan, maar de boodschap die ik hieruit haal is dat persoonlijk contact belangrijk is.
Aandacht voor de mens. “Het is toch geen lopendebandwerk? Je hoeft toch niet per se om elf uur aan de koffie te zitten?” Klopt, helaas zie ik veel verzorgers die hun koffie- en rookpauze met elkaar vaak belangrijker vinden dan het alleen laten van 24 bewoners met allerlei ziekten en gedragingen die allemaal op elkaar reageren.

Ik begrijp echt dat er veel geregistreerd moet worden en dat dat veel tijd kost (waar niet?), maar er is nog veel te winnen. Misschien begint dat wel met aandacht voor de mens en hen als mens te behandelen. En misschien ook wel door je te verplaatsen in een oudere; wil je zelf ook zo behandeld/geholpen worden later? Wat is dan zorgen?

Mooi en openhartig geschreven.