Krachtig slot van de trilogie

Calamity is het derde deel en slotstuk van de ‘Wrekers’-trilogie van Brandon Sanderson. Deze serie draait de traditionele rollen om doordat de personages met superheldenkracht de vijand zijn. Tien jaar geleden verscheen Calamity aan de hemel en ontwikkelden sommige mensen ineens bijzondere krachten: zij worden ‘Epics’ genoemd. In de eerdere delen sloot David zich aan bij de Wrekers en nadat zij Newcago en Babylar hebben gered van Epics, komen ze erachter dat hun leider Jonathan (Prof) ook een Epic is. Hij kon de duisternis niet weerstaan, maar David denkt een manier te weten waarop hij zijn grote voorbeeld kan redden.  

De proloog van Calamity voelt bijna prestigieus, alsof een grote held zijn verhaal gaat vertellen. Maar daarna is de plot weer zoals gewend: Sanderson begint zijn verhaal weer met veel actie. David en de Wrekers gaan inbreken bij de Knighthawk Foundry om wapens en andere spullen te ontvreemden. Deze hebben ze namelijk nodig om Prof te redden van het duister. De inval loopt niet zoals verwacht en Sanderson weet meteen de lezer op scherp te zetten door niet alle open deuren in te trappen. De Wrekers vertrekken naar Ildithia, een uit zoutkristallen opgebouwde stad. De zoutkristallen van Ildithia brokkelen van achteren af en groeien van voren aan, waardoor de stad zich langzaam verplaatst. Sanderson weet de wereld heel beeldend te scheppen, waardoor je het gevoel hebt er zelf te zijn. De stad voelt surreëel aan, maar is toch heel overtuigend neergezet.  

De actie is weer volop aanwezig: met ingehouden adem blijf je lezen in Calamity. Het is geen optie om het boek neer te leggen, want je wil graag doorlezen. Gelukkig biedt Calamity meer dan alleen vechtpartijen; de spanning wordt geleidelijk opgebouwd en is constant aanwezig. Maar ook het plannen van de actie weet Sanderson op een boeiende manier neer te zetten.  

De vreemde metaforen ontbreken ook in dit deel niet, in de eerste regel begint het al: ‘De zon gluurde over de horizon als de kop van een reusachtige radioactieve zeekoe’. Wanneer je de andere boeken uit de serie niet hebt gelezen kan dit heel vreemd overkomen, maar als je ook Staalhart en Vlammenwerper hebt gelezen dan voelt het meteen als thuiskomen. De metaforen maken de serie net wat specialer en geven de plot wat luchtige humor.  

In Calamity wordt ook duidelijk hoe David worstelt met het verleden. Zijn vader is overleden door Staalhart en hij heeft het daar duidelijk moeilijk mee. Hierdoor is David opgegroeid als wees, en werkte hij al op jonge leeftijd in een wapenfabriek. Toch weet hij in dit deel vrede te sluiten met het verleden, waardoor zijn karakter een goede ontwikkeling doormaakt. David komt soms wat wereldvreemd over, bijvoorbeeld wanneer hij niet bekend is met het woord ‘groovy’. Hij vindt dit een heel vreemd woord, maar de hele Wrekers-serie zit juist vol met ándere, niet-conventionele slang.  

Ook in dit deel is er weer een beetje romantiek aanwezig, maar niet te veel. De interactie tussen Megan en David is niet zoetsappig en hun relatie leunt voor een groot deel op vriendschap en een gemeenschappelijk doel. Voor de plot heeft het weinig toegevoegde waarde, maar het is verfrissend dat deze YA-serie er niet zo diep op ingaat.  

Het einde is niet heel onvoorspelbaar, maar Sanderson heeft er genoeg minder voorspelbare elementen in verwerkt. Hierdoor loopt Calamity toch wat anders af dan je had verwacht, en blijft het tot het einde spannend. Met Calamity heeft Sanderson een krachtig slot weten neer te zetten. Calamity is een sterk staaltje actie in combinatie met humoristische metaforen.