Heerlijk boek, maar blijft nog op de oppervlakte

Downey House is een kostschool voor welgestelde meisjes. In Op eigen benen leren we lerares Maggie, de studenten Fliss en Simone en schoolhoofd Veronica. Maar als het schooljaar begint, lijkt niet iedereen er zomaar bij te horen. Hoe zijn de verhoudingen op de meisjeskostschool en hoe leer je erbij te horen zonder jezelf te verliezen?

Lerares Maggie komt uit Schotland, waar ze les gaf op een openbare school met veel kansarme kinderen. Wanneer ze aan de slag gaat op de prestigieuze kostschool Downey House in Cornwall, is dat een verrassing voor haar omgeving, waaronder haar vriend Stan. In deze nieuwe omgeving valt Maggie uit de toon, en ze vindt het moeilijk om haar plek te vinden.

Maar ze is niet de enige met dit probleem: ook de studentes Fliss en Simone zijn nieuw op school en doen hun best om hun plek te vinden. Voor Fliss is dat wat vanzelfsprekender dan voor Simone, die is aangenomen met een beurs en normaal uit een hele andere omgeving komt. Hierdoor wordt ook het thema van klassenverschillen aangestipt – de meiden op Downey House komen uit welgestelde gezinnen en Maggie en Simone vallen nogal uit de toon. De Engelse titel van Op eigen benen is niet voor niets Class.

Simone wil er graag bij horen, maar het is niet makkelijk. Dit zorgt voor soms schrijnende situaties, waarbij je het liefste Simone in je armen wil sluiten. Ze voelt zich eenzaam, en het is sneu (maar ook herkenbaar) om te zien hoe dertienjarigen met elkaar om kunnen gaan. De impact van er bij horen of je best doen om erbij te horen wordt in Op eigen benen duidelijk, ook wanneer Maggie aangeeft hoeveel energie het haar kost om het steeds te proberen.

Fliss en Veronica hebben weer andere worstelingen. Fliss is door haar ouders naar de kostschool gestuurd, maar is vastbesloten om het niet leuk te vinden en wil vooral terug naar huis. Ze is bereid om alles te doen om van school getrapt te worden. En Veronica doet haar best om de school zo goed mogelijk te leiden. Maar er komen inspecteurs langs om de school te keuren, en zij zijn erg kritisch…

Op eigen benen wordt verteld vanuit het perspectief van al deze verschillende karakters. Op het begin moest ik daar even inkomen – er wordt in de hoofdstukken gewisseld, en je moet iedereen nog even leren kennen. Toch gaat dit vlot: door de toegankelijke schrijfstijl van Colgan zit je al snel in het verhaal en zorgt de afwisseling van perspectief juist voor een hoog tempo. Het blijft een beetje op de oppervlakte, in dit eerste boek van de serie De kostschool aan zee worden de karakters geïntroduceerd en krijg je de eerste indruk van de school en de karakters, maar het gaat nog niet heel diep in op hun gevoelens. Toch gaan ze onder je huid zitten en ga je met ze meeleven.

Naast al deze karakters en thema’s is er natuurlijk ook ruimte voor romantiek in Op eigen benen. Maggie is al zeven jaar samen met haar high school sweetheart Stan, maar hij staat niet helemaal achter haar plan om op Downey Huis te gaan werken. De langeafstandsrelatie is moeilijk, en dan ontmoet Maggie een collega van de jongenskostschool aan de andere kant van de kliff. Gaat ze vechten voor haar relatie of krijgt ze toch gevoelens voor de knappe collega?

Op eigen benen is een heerlijk boek wat ik in één middag heb uitgelezen – ik kon er geen genoeg van krijgen! Ik ben nu al benieuwd naar het volgende deel in de De kostschool aan zee-serie, want ik ben benieuwd hoe het Maggie, Veronica, Fliss en Simone verder vergaat.

Deze recensie verscheen eerst op https://www.readalicious.nl/recensies/op-eigen-benen-de-kostschool-aan-zee-1-jenny-colgan/
Dit boek heb ik ontvangen van de uitgeverij in ruil voor een review. Dit had geen invloed op mijn mening over het boek.