Inktzwart verhaal

“NICOLAS en de verdwijning van de wereld” is het derde boek van Anne Eekhout. Aanvankelijk volgde zij een studie Rechtsgeleerdheid omdat zij vreemdelingenadvocaat wilde worden om vluchtelingen juridisch bij te staan, maar gaandeweg bleek schrijven een grotere passie. Een carrièreswitch volgde en haar debuutroman “Dogma” werd een succes.

“NICOLAS en de verdwijning van de wereld” werd als ‘blind-date’ gepresenteerd onder de kernwoorden: dystopie, kosmos, fantasie, striphelden, apocalyps en jeugdperspectief. Het verhaal wordt dan ook verteld vanuit de achtjarige Nicolas, maar is zeker niet kinderachtig van karakter. Het is een duister en grimmig verhaal over het ineenstorten van de maatschappij nadat er door het ministerie van Algemene Zaken is medegedeeld dat een zwart gat op de aarde afstevent en zeer waarschijnlijk de aarde zal wegvagen.
Na het schokkende nieuws stort de hoogzwangere moeder van Nicolas, die toch al zo haar problemen heeft, volledig in. De vader van Nicolas is de grote afwezige in het gezin, omdat hij, zoals hij zegt, voor eten moet zorgen en in ruil daarvoor soms dingen voor andere mensen moet doen. Nicolas moet dus vaak voor zichzelf zorgen, maar gaandeweg het verhaal ook steeds vaker voor zijn babyzusje Emma en voor zijn moeder die steeds verder afglijdt in haar verslaving. Gelukkig is De Adelaar, de superheld uit de favoriete stripboeken van Nicolas, het grote voorbeeld voor hem. Nicolas is vast van plan om net als De Adelaar een superheld te worden en dan de wereld te redden. Helaas verloopt alles niet helemaal volgens plan en vraagt Nicolas zich steeds vaker af of de wereld wel te redden is.

Het meest schrijnende aan dit verhaal is niet het verval van de maatschappij, maar de verwaarlozing van een achtjarig jongetje door zijn ouders en het feit dat zo’n jong kind zichzelf pijnigt om sterker te worden. Het is een verhaal vol eenzaamheid en een zoektocht naar liefde.
Anne Eekhout timmert het verhaal niet helemaal dicht, er blijft voldoende over voor de eigen verbeelding van de lezer en het verhaal zal na het lezen ervan nog een hele poos blijven hangen. Ze heeft een pakkende en beeldende schrijfstijl en neemt de lezer makkelijk mee het verhaal in. Ze gebruikt veel metaforen en veel zijn mooi gevonden en heel treffend, maar soms dreigen de vele beelden te overhand te krijgen en halen ze mij als lezer uit het verhaal.
Desondanks heeft ze me weten te boeien, waarschijnlijk door de hele directe manier van vertellen. De zinnen zijn eenvoudig en vaak kort en geven veel meer lading mee dan op het eerste gezicht lijkt, zoals in het onderstaande fragment:

"Ik vind eigenlijk dat ik nog niet zo groot ben dat ik zelf naar bed kan gaan. Iemand moet je instoppen en welterusten zeggen. Misschien niet als je volwassen bent, maar wel als je acht bent. Vooral als je steeds moet denken aan grote mensen die zelfmoord plegen en aan de messen die ze misschien daarvoor gebruiken en hoe dan."

“NICOLAS en het verdwijnen van de wereld” is een verhaal dat niet bedoeld is voor tere zieltjes. Het krijgt van mij 4 sterren, omdat ik het erg knap vind van Anne Eekhout om zo’n ingrijpend verhaal te schrijven en mij als lezer toch met een goed gevoel achter te laten.