Politieroman ten tijde van de Tweede Wereldoorlog

Hoewel John Kuipers als kind een carrière als acteur wel zag zitten, (Ko van Dijk was zijn grote voorbeeld), is hij toch als journalist bij het Algemeen Nederlands Persbureau aan de slag gegaan. Na bijna veertig jaar journalistiek, het publiceren van een biografie, “De geest van het spel”, over schaker Jan Timman en enkele bijdragen voor het literaire schaakblad “Matten”, is “Musserts schaduw” de eerste thriller van John Kuipers.

Het is 29 juni 1940, Anjerdag, wanneer hoofdinspecteur Charlie Swieninck van Bureau Bijzondere Delicten wordt opgeroepen nadat er een moord is gepleegd op station Hollands Spoor. Het slachtoffer is Marnix Maas, een belangrijk juridisch raadsman van de NSB.
Het valt voor Charlie en zijn team niet mee om deze moord te onderzoeken in het Den Haag dat sinds kort tevens bevolkt wordt door de Duitse bezetter, die langzaam maar zeker doordringt tot de Haagse politie. Het onderzoek leidt naar de zwaargewichten binnen de NSB en diens leider Anton Mussert. Natuurlijk voert de NSB druk op Charlie uit om de dader in een andere richting te zoeken en er zijn personen die liever zien dat hij het gehele onderzoek laat vallen.

Musserts schaduw leest makkelijk weg, ondanks het klassieke taalgebruik dat overigens geheel in de tijd en sfeer van het verhaal past. Daarmee is de schrijfstijl enigszins passief soms vertellerig van aard en hoewel het past bij de jaren '40, haalt het wel een beetje de vaart uit het verhaal en dat heeft zijn weerslag op de spanning van het geheel.
Deze politieroman kabbelt een beetje voort tot ruim tweederde deel van het verhaal en krijgt dan pas een beetje meer actie, wat meer vaart, maar echt spannend wordt het niet.

Kuipers weet goed de sfeer van het begin van de Tweede Wereldoorlog weer te geven.
Voor een thriller is er te weinig spanning in het verhaal. Voor een politieroman is de setting van een moordonderzoek tijdens de eerste periode van de Tweede Wereldoorlog origineel gevonden. Kuipers heeft een plot neergezet dat gedegen in elkaar steekt. Er zijn alleen te weinig thrillerelementen en echte spanning om een thriller te zijn, terwijl het plot zich er wel voor leent om wat dramatischer en meeslepender te zijn.
De personages vond ik, behalve Charlie Swieninck, vrij passief en berustend in de situaties die zich voort deden. Met name de vrouwelijke personages vond ik erg vlak en hadden van mij wat meer vorm mogen krijgen. Zelfs Charlie Swieninck had veel meer in zijn mars kunnen hebben. Voor mij is Musserts schaduw een prettig te lezen politieroman, maar zeker geen thriller.