Krappe voldoende voor Vogelvrij

Vogelvrij is het debuut van Kasper van Beek, dat ik mocht lezen voor de leesclub van Hebban.
Het boek begint met een spannende proloog, welke zo een scène uit een film kan zijn. Daarna volgen drie delen die heel klassiek de inleiding, het middenstuk en de ontknoping vormen.

Het verhaal gaat over Olaf, die een enigszins saai leventje leidt. Hij is getrouwd met Liesbeth en werkt in het bedrijf van haar vader, heeft weinig uitdagingen maar is daar tevreden mee. Alleen wordt Olaf gekweld door nachtmerries, die ontstaan zijn nadat hij een auto-ongeluk heeft gehad waardoor hij tien dagen in coma heeft gelegen. Hij is een deel van zijn geheugen kwijt en kan zich niets van het ongeluk herinneren.
Dan stuurt een onbekende hem een foto waar hij samen met een andere man op staat. Olaf kent die andere man niet en kan zich niets herinneren over het moment of de plaats waar de foto genomen is.
Zijn familie zegt dat hij de foto maar moet vergeten, maar Olaf kan het niet loslaten. Wanneer zijn collega Mila hem vertelt dat ze iets groots op het spoor is en hem wilt helpen met zijn problemen, starten ze aan een zoektocht naar de verloren herinneringen van Olaf, een tocht die niet zonder gevaren is.

Kasper van Beek is film- en televisieproducent en dat merk je in zijn schrijfstijl. Het verhaal is opgebouwd middels scènes die vaak filmisch aandoen. Hoewel het boek heel makkelijk en prettig leest, mist het de spanning die de flaptekst en de veelbelovende quote van Tomas Ross doet voorkomen. Het is geen thriller.
Het verhaal wordt erg nadrukkelijk voorgeschoteld en er blijft weinig ruimte over voor de eigen invulling van de lezer, alles is al door de schrijver dichtgetimmerd. Daardoor bereikt Van Beek niet het effect dat de lezer moeiteloos in het verhaal meeneemt.

Fragment:
“De schuifdeuren van de coupé vliegen open en ik schrik wakker. Ik heb geen idee hoelang ik heb geslapen, maar het voelt alsof het nog lang niet genoeg is. Ik verwacht een conducteur, maar tot mijn schrik zie ik dezelfde agent met de herdershond die ik net buiten zag. Dus die is toch ingestapt.
Zijn collega is nergens te bekennen, maar dit stelt me niet gerust. De man heeft een papier in zijn hand, waarnaar hij telkens kijkt voordat hij gezichten van de passagiers in zich opneemt. Hij is ze duidelijk aan het vergelijken met een foto.
Ik vang een glimp van de foto op en herken onze donkere gezichten bij het tankstation. Ze hebben ons kennelijk nog niet geïdentificeerd, want anders hadden ze wel een duidelijkere foto opgevraagd.”

De personages blijven vrij vlak en het verhaal komt op deze wijze onvoldoende uit de verf. Dat is jammer, want met wat meer diepgang en toevoeging van spannende elementen zou het plot beter tot zijn recht komen, nu blijft het steken op een krappe voldoende.