Ethische dilemma's in een jasje van liefde en verlangen

Faye is getrouwd en moeder van twee dochters. Haar eigen moeder Jeanie is overleden toen ze acht jaar was en ze heeft nooit geweten waaraan haar moeder precies is overleden. Ze kwam terecht bij buren, die haar liefdevol hebben opgevangen en groot gebracht. Op een dag gebeurt het onvoorstelbare en belandt Faye totaal onverwacht in 1977. Ze ontmoet haar moeder, en zichzelf als klein meisje. Dat smaakt naar meer, want ze mist haar moeder enorm.

Tijdreizen en alle (ethische) vragen die daarmee samenhangen zijn een belangrijk thema in ‘Ver weg, dichtbij’, geschreven door Helen Fisher en vertaald door Marion Drolsbach. Welke gevaren brengt reizen door de tijd met zich mee? Kan je iets in het verleden veranderen en zou je dat moeten willen?

Je leest het boek vanuit Faye, zij vertelt het verhaal en maakt je deelgenoot van al haar herinneringen, ervaringen en overwegingen. Vooral in het begin van het boek zit je heel erg in het hoofd van Faye, wat maakt dat het eerste deel erg reflectief en beschrijvend is. In het tweede deel heeft Faye meer contact met haar omgeving en voert ze gesprekken, wat zorgt voor meer vaart in het verhaal.

‘Ver weg, dichtbij’ is een boek waarbij je van de ene emotie in de andere valt. Verbazing en verwondering om het reizen door de tijd, irritatie vanwege de koppigheid van Faye en het feit dat ze haar man zo op afstand houdt, verrassing vanwege een enkele plottwist en een enkele traan vanwege de gemiste kansen. Faye is moeder en mist haar moeder en die twee rollen en die twee totaal verschillende belichamingen van liefde dwingen haar voortdurend tot ingewikkelde keuzes.

‘Ver weg, dichtbij’ is een mooie roman over een bijzonder intrigerend thema, maar kwam een beetje laat pas echt goed op gang.