Slow burn is het sleutelwoord

Riley Sager, pseudoniem van de Amerikaanse auteur Todd Ritter, staat bekend om zijn thrillers waarin het verleden zich onverwacht opdringt aan het heden. Na eerdere successen als De enige die overbleef, waarin een sinister familiegeheim centraal stond, richt hij zich dit keer op de onverklaarbare verdwijning van een kind en de gevolgen daarvan, dertig jaar later.

Centraal staat Ethan Marsh, die na jaren afwezigheid terugkeert naar zijn ouderlijk huis in Hemlock Circle. Een doodlopende straat die ooit het toneel was van een raadselachtige verdwijning. Als tienjarige kampeerde Ethan samen met zijn beste vriend Billy in de achtertuin. De volgende ochtend was Billy verdwenen en de tent opengesneden. Geen lichaam. Geen dader. Geen antwoorden. Nu, decennia later, kampt Ethan met slapeloosheid en nachtmerries. En midden in de nacht lijkt er opnieuw iets of iemand rond te dwalen in de straat.

Sager wisselt af tussen twee tijdlijnen: 1994 en het heden. Daarmee ontstaat een spanningsboog die zich langzaam maar gestaag opbouwt. Slow burn is hier echt het sleutelwoord. Wie op zoek is naar een thriller die je direct op het puntje van je stoel brengt, komt bedrogen uit. De eerste helft voelt vooral aan als een trage, sluimerende reconstructie, met lange hoofdstukken en relatief weinig actie. Pas in het tweede deel komt er wat meer vaart in het verhaal, al blijft het tempo gematigd.

Toch weet Sager de aandacht van de lezer wel vast te houden. Hij geeft net genoeg prijs om een indruk te wekken, maar nooit genoeg om er echt grip op te krijgen. Daardoor blijft het gissen: is wat je leest een vervorming van oude herinneringen, of iets dat daadwerkelijk plaatsvindt? Komt het gevaar van buiten, of zit het in Ethan zelf? De grens tussen realiteit en suggestie voert de onderhuidse spanning goed op.

De sfeer is beklemmend. De suggestie van bovennatuurlijke elementen is subtiel genoeg om je als lezer te laten twijfelen, en daar zit de kracht van dit boek. Toch staat de spanningsboog vaak net niet strak genoeg, en de plot verzandt af en toe in zijlijnen die te weinig toevoegen aan de kern.

De opbouw is degelijk en de afronding verrassend, maar echt beklijven doet het niet. Waar De enige die overbleef uitblonk in sfeer en karakterontwikkeling, blijft Midden in de nacht op emotioneel front wat vlak. De connectie met de hoofdpersoon blijft afstandelijk, en dat maakt het soms lastig om echt mee te leven met zijn zoektocht.

Voor wie houdt van trage, psychologische thrillers met een vleugje mysterie en een snufje horror is dit alsnog een vermakelijke leeservaring. Maar verwacht geen nagelbijtende spanning of spectaculair einde. Midden in de nacht is degelijk, maar mist toch net wat meer impact.