Herkenbaar, grappig en heerlijk vlot geschreven

Met De eeuwige perfectionist, het derde deel in de Lessen in de liefde-serie, maakt Jade Vening de trilogie-in-opbouw weer een stukje completer. Waar eerder Fiona (de eeuwige jaknikker) en Iris (de eeuwige neezegger) centraal stonden in herkenbare, grappige en soms ontroerende verhalen, is het nu Roos die haar eeuwige perfectionisme in de strijd werpt. En dat levert opnieuw een heerlijke feelgoodroman op, zoals inmiddels te verwachten is van deze frisse stem in het Nederlandse feelgoodlandschap. Een luchtige workplace romance met een snufje forced proximity in het klaslokaal: kan niet anders dan leuk worden, toch!?

Roos is de zus die alles onder controle wil houden. Doelen stelt. Schema’s maakt. Excellijsten vult. Als ze een oude lijst met kinderdromen terugvindt, slaat de twijfel toe: wat is er eigenlijk terechtgekomen van al die grootse plannen? Met een gestrande relatie, een lege spaarrekening en een tikkende biologische klok, besluit ze het heft nóg steviger in handen te nemen. Wat volgt is een fanatieke poging tot zelfverbetering: ze sport, eet gezond, date alsof het een topsport is en verliest onderweg haar hart aan Alex die nou juist niet in haar strakke planning paste.

De ontmoeting met Alex is een meet-cute zoals Vening ze graag schrijft: onverwacht, een tikkeltje ongemakkelijk en vol onderhuidse chemie. Als Roos hem ook nog eens als collega voor haar klas krijgt, weet je als lezer genoeg: dit gaat wat worden. Net als in de vorige delen speelt Vening met contrasten tussen de hoofdpersonen en hun love interests, en ook dit keer is de dynamiek raak. De mannelijke tegenspeler is een paar jaar jonger, wat verfrissend werkt binnen het genre en nergens geforceerd aanvoelt. Ondanks dat er een duidelijke chemie tussen de twee is, springt de vonk niet meteen vol overgave over. Hoewel, het is wel duidelijk dat hij als eerste valt, en hard ook.

Vening houdt vast aan haar beproefde formule: droge humor, levensechte dialogen en genoeg spice om het smeuïg te houden. Roos’ perfectionisme wordt met een milde knipoog neergezet. Soms wat uitvergroot, maar juist daardoor herkenbaar en vermakelijk. En dat is precies waar Vening goed in is: gedrag dat iedereen herkent onder het vergrootglas leggen, het net absurd genoeg maken om er smakelijk om te lachen, en ondertussen toch iets wezenlijks raken. De balans tussen humor en kwetsbaarheid is iets lichter dan in het tweede deel, waarin Iris’ slechthorendheid voor een diepere laag zorgde. Toch voelt De eeuwige perfectionist nergens oppervlakkig. Vening durft ook hier de thema’s aan te stippen die onder het romantische laagje schuilgaan: prestatiedruk, zelftwijfel en het loslaten van controle.

Het verhaal leest soepel, blijft onderhoudend en weet opnieuw de juiste balans te vinden tussen luchtigheid en inhoud. Het is leuk om de vriendschap tussen de vier hoofdpersonages weer op te zien duiken, al blijven Fiona, Iris en Boaz iets meer op de achtergrond. Dat voelt logisch gezien het perspectief, maar maakt ook nieuwsgierig naar wat Vening nog voor Boaz in petto heeft.

De eeuwige perfectionist is een geslaagde toevoeging aan de serie: herkenbaar, grappig en heerlijk vlot geschreven. Vier sterren voor deze derde les in de liefde, met als enige plan van aanpak: aftellen naar deel vier.