Een verhaal hoeft niet dik hoeft te zijn om indruk te maken

Feelgoodauteur Mireille Versteeg bewijst met haar derde boek opnieuw dat ze precies weet waar het genre om draait: sprankelende romantiek, herkenbare hoofdpersonen en een vlotte schrijfstijl die zich moeiteloos laat verslinden. Ik heb je had oorspronkelijk een kort verhaal moeten worden, maar groeide uit tot een beknopte roman van 160 pagina’s. Niet volwaardig lang, maar ruim genoeg om even heerlijk in te verdwijnen. Versteeg bewijst hiermee dat je geen 400 bladzijden nodig hebt om te raken.

Na haar succesvolle debuut Binnen de lijntjes en een even zo leuke opvolger, Beter dan fictie, introduceert Versteeg met Odette en Dylan een nieuw duo dat de lezer moeiteloos weet te entertainen. Al zijn ze niet helemaal nieuw, want wie Beter dan fictie goed heeft gelezen, herkent deze personages uit een eerdere, korte ontmoeting. Nu krijgen ze hun eigen verhaal en dat blijkt verrassend gelaagd.

Odette is cynisch geworden door een mislukte relatie en houdt het liever luchtig. Geen verplichtingen, geen drama, geen toekomstplannen. Maar flirten kan ze als de beste en ze weet hoe ze mannen het hoofd op hol brengt. Onder haar bravoure schuilt echter meer. Versteeg laat in subtiele lagen zien dat Odette meer meedraagt dan ze laat merken. Dylan daarentegen heeft zijn wilde jaren achter zich gelaten en is klaar voor iets echts. Zijn voorstel is op zijn minst origineel: drie dates, geen seks, en daarna mag Odette kiezen. Eén nacht of voor altijd. Wat begint als een spelletje krijgt al snel meer lading.

Versteeg maakt slim gebruik van de bekende opposites attract-trope, maar weet dit subtiel en verfrissend in te vullen. Net als in haar eerdere werk is Versteegs stijl licht, vlot en toegankelijk. De spanningsopbouw tussen Odette en Dylan is overtuigend, met een speelse dynamiek die de lezer moeiteloos meetrekt in het verhaal. Toch voelt deze roman iets rustiger dan haar voorgangers, die vol zaten met herkenbare chaos en kleurrijke bijpersonages. De humor is subtieler, maar nog steeds aanwezig. En voor wie oplet, zijn er leuke knipogen naar Eva en Max. Een subtiele cameo die fans van Beter dan fictie zeker zullen waarderen. Het voelt soms als een mini-reünie met oude bekenden.

Wat Ik heb je vooral bewijst, is dat een verhaal niet dik hoeft te zijn om indruk te maken. Toch hadden sommige ontwikkelingen baat gehad bij een paar extra pagina’s ruimte. Het had nog nét iets meer mogen zijn. Maar de charme van het boek maakt veel goed. Alles bij elkaar is Ik heb je een luchtige, sprankelende roman die perfect past tussen de feelgoodpareltjes van eigen bodem. Het is een boek dat je in één ruk uitleest, met een glimlach op je gezicht en de vurige wens dat er nog veel meer Versteeg-verhalen mogen volgen.