concurrentie met een dode

Mattis woont, weg van alle massagedruis aan een meer en overziet zijn leven op afstand. Gaat hij de rest van zijn leven slijten in eenzaamheid en alleen, of is er toch nog een kans om dit samen met een vrouw te delen?
Nadat hij afscheid moet nemen van het enige gezelschap wat hij nog had besluit hij het huis te koop te zetten en toch weer naar de stad te trekken.
Een laatste keer baden in het meer betekent een grote wending in het leven van Mattis. Van een afstandje wordt zijn badder partij bekeken door Elma die zich even later voorstelt als de weduwe. De potentiële kopers krijgen te horen dat de koop niet doorgaat en geleidelijk gaat Elma een rol spelen in het leven van Mattis. Mattis ontdekt dan langzamerhand hoezeer de overleden man van Elma nog in alles aanwezig is en hoe ze zich nooit 100% kan geven aan hem.
Wat er dan gebeurt verraste mij, maar maakte mij tegelijkertijd ook boos. Het maakt wel dat je door wil lezen in dit boek.
Je wil verwonderen, verleid wil worden door de prachtige zinnen die elkaar in een rap tempo opvolgen.
" Een bloem is een glimlach van God. Hoe het de tuin verging is gekend. God was zijn gevoel voor humor kwijt."
Deze manier van schrijven maakte mij onmiddellijk nieuwsgierig naar dit boek. De schrijver is dubbelzinnig in zijn taalgebruik, maar ik had medelezers nodig om de titel van het boek te kunnen duiden. Welke rol heeft de pruimenboom in het verhaal? Het blijkt te gaan om een geheel andere interpretatie van de pruim.
Het was voor mij een eerste kennismaking met deze schrijver. Ik vond het een prettig leesbaar boek en het verhaal bleef door zijn bijzondere wending ook zeker nog een hele tijd in mijn hoofd. Daarnaast viel er over dit niet al te dikke boek heel wat te vertellen in de leesclub. Toch pak ik voorlopig geen nieuw boek van deze schrijver, maar zeg nooit nooit.