Spannend maar een fabrieksproduktie

Nulpunt is het eerste deel uit een serie rond Alexander Blix, de 59 jarige inspecteur bij de politie van Oslo en Emma Ramm , een 24-jarige journaliste bij de nieuwssite news.no. Het is een gelegenheidsduo dat zich bezig houdt met de ontvoering van Sonja Nordstrøm. 

Nordstrøm is een bekende persoonlijkheid in Noorwegen, een ex-atlete met een indrukwekkende reeks atletiektriomfen op haar erelijstje, maar ook iemand die er niet voor terugdeinst om mensen op de kast te jagen. Emma rolt het verhaal in als zij Nordstrøm wil spreken en haar huis binnen loopt. De voordeur staat gewoon open. Maar Sonja is nergens te bekennen, weg, verdwenen.  Alexander Blix wordt belast met het onderzoek en ondervraagt Sonja. Het blijkt tevens het startpunt te zijn van een onverklaarbare samenwerking tussen de journaliste en de inspecteur, een samenwerking die alle perken te buiten gaat en niet alleen buitengewoon onwaarschijnlijk van opzet is maar ook en vooral uiterst knullig beschreven wordt. 

Het boek is slordig geschreven en stilistisch onder de maat. Als lezer wil ik geen afgelekte boterham, maar een heerlijk broodje. Met maanzaad. Horst en Enger zijn er als combinatie niet in geslaagd hun schrijverskwaliteiten op te krikken.
Het is spannend en daarmede is alles gezegd.
Het boek is ondanks alle namen, plaatsen en gebeurtenissen, ontzettend gemakkelijk te lezen, te gemakkelijk in feite. De auteurs zijn er niet in geslaagd interesse zijlijnen te creëren. Het is in dit opzicht dus een kale rechttoe rechtaan, snelle actiethriller. Wel spannend, maar zonder interessante karakters en beschouwingen. En dat heeft zo zijn weerslag op de waardering. 


Nulpunt is een thriller, snel te verteren, een stukje productiewerk, met alle voor- en nadelen van dien. Karakterloze figuren en weinig diepgang. Je leest de thriller vlug, vlug, want je wilt tenslotte weten hoe de zaak in elkaar zit, maar daarmee houdt het op. Maar er komt iets anders om de hoek kijken. Op een gegeven moment wordt de systematiek van de schrijvers duidelijk en dat levert bepaald geen leesgenot op. Het effectbejag met nog een dode en nog een dode is zo dood als een pier. Overdaad schaadt en de zaak stort als een plumpudding in elkaar.
Goethe zei het al : "In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister".

De schrijfstijl van de auteurs kan gekarakteriseerd worden als ' grote stappen, snel thuis', armtierig. Er wordt van alles en nog wat aangehaald om de bladzijden vol te krijgen, maar het klopt niet op meerdere plaatsen. Bij voorbeeld over de mensen die vermoord zijn : ' Ik heb hun onsterfelijkheid gegeven' En in de zin daarna : ' Door mij zullen de mensen het nog lange tijd over hen hebben'. Close reading heeft geen zin.


Het is een effectief geschreven boek. De lezer krijgt waar voor z'n geld. Maar het verhaal had zich net zo goed in New York, Liverpool of  Kuala Lumpur kunnen afspelen. Geen ‘Nordic noir’ dus. Is dat een gemis? Wis en waarachtig is dat een gemis. De lezer krijgt niets meer mee van maatschappelijke en sociale  misstanden binnen de samenleving; gekaderd in het thrillergenre heeft dat een reeks onvergetelijke auteurs en romans opgeleverd. De vervlakking slaat toe. Zelfs Jo Nesbo en Jussi Adler Olsen slaan nog maar incidenteel op de trom. ‘Nordic noir’ is zo dood is een pier.