top debuut

Als kunstenares Monica een mailtje van haar zus krijgt met de vraag haar te schilderen, komt er heel wat bovendrijven.
De zussen hebben al 20 jaar geen contact meer, iets wat op Monica flinke sporen heeft achter gelaten.
Ze neemt de klus aan en hoopt zo weer dichter bij haar zus te komen en langzaam ook hun band weer te herstellen.

We leren Monica en haar zus Manuela kennen in 1998.
Monica is dan tien jaar en Manuela vijftien.
De meisjes krijgen heel wat thuis te verduren.
Op hun jonge leeftijd krijgen ze te maken met geweld en verlies.
Hun ouders zijn dus niet bepaald een rolmodel en meer dan de helft van de tijd zijn de zusjes dan ook op elkaar aangewezen.
Ze maken van een oud kantoorpand hun toevluchtsoord en dromen van een beter leven.
Manuela is heel beschermend over haar kleine zusje en ze zijn echt twee handen op één buik.
De vraagt komt dan ook al snel bovendrijven hoe het kan dat ze uit elkaar gegroeid zijn en al twintig jaar geen contact hebben.

Naast de verhaallijn in 1998 leren we ook vooral Monica kennen in 2020.
Ze lijkt op het eerste oog goed terecht te zijn gekomen en heeft zelfs een relatie.
Maar al snel lijkt er toch iets niet helemaal te kloppen.
Het is duidelijk dat haar verknipte kindertijd littekens heeft achter gelaten, maar op de meeste momenten lijkt ze er toch goed mee om te kunnen gaan.
Hoewel Manuela heel goed beschreven wordt, vooral ook qua uiterlijk, kan er van Monica niet zo goed een voorstelling gemaakt worden. Bij haar wordt echt meer de nadruk op haar innerlijk gelegd.

Naast de tijdaanduidingen boven de hoofdstukken is ook aan de schrijfstijl heel goed te merken wanneer we in het leven van de tienjarige Monica zijn en wanneer we in haar volwassen wereld meekijken.
Het is niet versimpeld maar wel vanuit het perspectief van een tienjarige geschreven, wat heel knap is uitgevoerd.
Door het wisselen van perspectief blijft ook de nieuwsgierigheid op pijl en mede door de korte hoofdstukken vlieg je door de bladzijdes heen.

De spanning suddert door het hele verhaal en piekt op bepaalde punten als er lijntjes bij elkaar komen.
Er wordt langzaam naar de onthulling van het schilderij en de eerste ontmoeting tussen de zussen, na twintig jaar, toegewerkt.
Het voelt als een addertje onder het gras, wat klopt er niet?
Daarnaast bereikt ook het verhaal in 1998 een dramatisch hoogtepunt en worden de losse eindjes bijna allemaal weggewerkt.

Een knaller van een debuut, die je aandacht vasthoudt, op je gevoel inspeelt en je na het dichtslaan van het boek nog even laat nadenken.