Knappe constructie, met een knap geschreven dagboek wat geen dagboek is.

Door de zeer korte hoofdstukken en de wisselwerking tussen het hoofdverhaal, het dagboek en de beschrijving van de situatie van het ontvoerde slachtoffer, leest het boek lekker weg en de constructie is knap gedaan.
Het verhaal blijft een (gruwelijk) verhaaltje, enige diepgang in de karakters ontbreekt geheel.

Dan het dagboek – wat geen dagboek is, maar een gruwelijk verhaal - van een zeer extreem ongeloofwaardig psychopathisch gezin, waarschijnlijk het verhaal van de seriemoordenaar. Het dagboek () is knap geschreven, walgelijk spannend, vooral door de contradictie van aan de ene kant de perverse wreedheid, het sadisme, horror en aan de andere kant het burgerlijke en de hoogstaande moraal ().
De stem van de moeder in het hoofd van het slachtoffer in haar angstaanjagende situatie, is absurd en totaal ongeloofwaardig.

En dan uiteindelijk ontsnapt de seriemoordenaar (geheel ongeloofwaardig, past wel goed in Amerikaanse bioscoopfilms, commercieel eruit halen wat mogelijk is), kan er nog een boek en een film worden gemaakt, ik word er een beetje moei van dit soort commercieel interessante moves.