Genoten van de scifi verhalen

Het teken in de lucht is mijn eerste kennismaking met de schrijver Johan Klein Haneveld en deze is mij goed bevallen. Hij gebruikt verschillende soorten genres sciencefiction in zijn verhalen zoals o.a. het harde sciencefiction, waarmee bedoeld wordt dat de verhalen over technologie gaan die nu (nog) niet bestaat. Maar ook andere genres van sciencefiction komen aan de beurt, zoals verhalen waarbij er bijvoorbeeld meer nadruk ligt op de ontwikkeling en opbouw van een beschaving in plaats van het gebruik van technologie. De verhalen staan onderling in verband met elkaar, iets waar ik persoonlijk van houd. Je kunt op deze manier als lezer zelf een beeld vormen van het grotere verhaal dat zich op de achtergrond afspeelt.

Het boek begint met een verhaal dat zich afspeelt in de nabije toekomst, in 2035 AD. Het is actueel en gaat in op de gevolgen van klimaatveranderingen, bevolkingsgroepen die vanwege voedsel- en watertekort moeten vluchten, met daarnaast nog extremistische groeperingen die overal de kop op steken. De mensheid heeft zijn hoop gezet op een missie naar Mars dat een gemeenschappelijk doel kan geven en dat de kans op conflicten verkleint. Helaas loopt dit anders af dan men op aarde had gehoopt. Ook de bemanning heeft het moeilijk als deze de planeet Mars bereikt, de toekomst ziet er somber uit. Het volgende verhaal speelt zich af anno Autoriteit 37, ergens in onze verre toekomst. De Autoriteit heeft het op zich genomen om de aarde opnieuw op te bouwen. Dit loopt echter niet altijd even soepel. De mensheid en de natuur is grotendeels vernietigd gedurende de periode die men 'Duisternis' is gaan noemen.

In de verhalen die volgen lees je over de opbouw en de invloed van de Autoriteit daarbij. Je leest over zowel de voorspoed van deze opbouw als de tegenslagen waar de mensheid mee te maken krijgt. De verhalen vormen samen een reis door de tijd en door de ruimte. Elk nieuwe verhaal begint met een datum die verder in de toekomst ligt. De techniek die de mensheid gebruikt, wordt, naarmate de tijd verstrijkt, steeds geavanceerder en de mensheid verlaat de aarde om zich te gaan vestigen op kolonies. Johan Klein Haneveld weet zeer boeiend over deze toekomst van de mensheid te vertellen. Je leest bijvoorbeeld over de eerste stappen die de mensheid maakt om de planeet Mars bewoonbaar te maken, het onderzoeken van de maan Europa, mijndelving bij asteroïden tot uiteindelijk het bewonen van koloniën buiten ons zonnestelsel. Wat ik mooi vond was dat er regelmatig verwijzingen waren naar gebeurtenissen in andere verhalen.

Het laatste verhaal vond ik het meest intrigerend. De vrouw aan het eind gaat over Lucy Winters, die met het ruimteschip Telos een proefvlucht maakt. Met behulp van een speciale aandrijving versnelt haar ruimteschip steeds meer richting lichtsnelheid. Er is echter een mankement waardoor de snelheid niet meer afneemt zoals gepland was, maar Lucy's ruimteschip blijft alsmaar versnellen. In plaats van na twee maanden weer thuis te zijn, is ze veroordeeld tot een onmogelijke vlucht. Omdat de tijd voor haar relatief anders is dan voor de mensheid, begint het verschil enorm uit elkaar te lopen. Al gauw zijn er voor de mensen in ons zonnestelsel eeuwen verstreken, terwijl dit voor Lucy niet zo is. "Vijfentwintig jaar na Lucy's vertrek van Neptunus bevond ze zich meer dan vijfhonderd miljard jaar verder in de tijd." (Pagina 245). Het was de eenzame reis die zo een indruk op mij maakte, het feit dat ze de wonderbaarlijke dingen die ze meemaakt niet kan delen met de mensheid.

Ik ga zeker nog meer werk van Johan Klein Haneveld lezen. De schrijver heeft een aangename manier van vertellen. Het zijn stuk voor stuk fantasierijke verhalen, ik heb er als sciencefiction liefhebber erg van genoten en kan het boek aanraden. Ik geef Het teken in de lucht graag 4 sterren.