Classic second book syndrome - Waarom heet het in hemelsnaam Vrees?

Het voelt voor mij alsof het boek uit drie delen bestaat. In het eerste deel dat zich op de kermis afspeelt, zat ik op het puntje van mijn stoel. Het was enorm gaaf, spannend, bijzonder en origineel om te lezen. Alleen een beetje jammer dat zoveel van de tekst bestond uit hallucineren vanwege de drugs. Wel een heel gaaf contrast tussen opgesloten zitten in Verwelken en nu juist vrij zijn en reizen (om daarna ironisch genoeg als een vogel in een kooitje gehouden te worden, prachtig dramatisch).

Het tweede deel ging over ziek zijn en hallucineren (vandaar de titel Fever) en het derde deel over medicatie en hallucineren voor mijn gevoel. Rond pagina 441 werd ik echt misselijk van de narigheid (en misschien van het lezen in de trein...). Heel goed gedaan, maar wel echt heel vreselijk. In zijn geheel vond ik het verhaal nog naarder en deprimerender dan Verwelken, maar toch wil ik verder lezen. Ik moet weten hoe het afloopt.

Ik heb drie problemen met dit verhaal:
Ik merk dat ik nog steeds een beetje moeite heb met het 'zustervrouwen' en 'onze man'. Het rijmt voor mij gewoon niet dat Rhine zich constant afzet tegen het huwelijk en alles wat erbij hoort, maar ondertussen noemt ze iedereen wel zustervrouw en onze man en schoonvader. Niet eens sarcastisch. Nog steeds, zelfs wanneer ze ontsnapt is. Dat begrijp ik niet.

Wat ik echt een gemiste kans vond is het beschrijven van de intimiteit tussen Rhine en Gabriel. In Verwelken is intimiteit zo'n enorm onderwerp voor Rhine zelf. Ze wil zo min mogelijk intiem zijn met Linden en ziet het echt als iets dat ze zelf wil weggeven wanneer ze vrij is. Iets wat ze wil delen met iemand die ze zelf uitkiest. Nu heb ik geen idee wat er in die kooi is gebeurt of in de kamer van Silas. Het gaat me er niet om dat het moment zelf beschreven wordt, maar Rhine reflecteert zelfs niet eens. Ze denkt er niet meer over na, staat er niet meer bij stil, alsof het al zijn belang verloren heeft zonder reden. Dat vond ik heel erg jammer en ook echt zonde. Het is een mooie kans om Rhine's personage nog verder uit te diepen.

Ook een beetje jammer dat er twee keer gebruik wordt gemaakt van dezelfde vergelijking. Eerst met Rose en in dit deel met de dochter van Madame. Aan de ene kant wordt er enorm veel nadruk gelegd op 'je bent zo bijzonder met je strijdlustigheid en je ogen', maar nu lijkt ze toch ook heel toevallig op iedereen. Beetje gek.

Overall ben ik er niet weg van, deel 1 vond ik stukken beter, maar ik wil toch blijven lezen. Ik ben in twee dagen door dit deel heen gevlogen. Ik MOET weten of Rhine Rowan vindt.

Gewoon iets wat ik me bedacht: Zou ze Rhine heten (als in Rhinestone, als in steen dat lijkt op diamant) omdat ze op iets prachtigs lijkt, maar eigenlijk iets anders is? Ze lijkt op een knappe en gehoorzame zustervrouw, maar eigenlijk heeft ze een sterke eigen wil en geeft ze niets op schoonheid. Beauty is in the eye of the beholder & don't judge a book by it's cover and all that.