3 oktober, ik zal je krijgen: huiselijk geweld vanuit de blik van de dader

‘3 oktober, ik zal je krijgen’ is het op waarheid beruste verhaal van Auteur Anya Van Der Gracht.
Ik had het genoegen om het boek te lezen in de leesclub van Ambilicious Uitgeverij, onder leiding van Auteurs Viviane Gerits en Hope Devilisch.

In ‘3 oktober, ik zal je krijgen’ stappen we eigenlijk binnen in het leven van Sjaak Groeneveld. De auteur heeft ons inkijk in zijn wereld, in zijn gedachten die de aanleiding zijn van zijn gedrag. Sjaak probeert zich vooral te verantwoorden waarom hij dit doet. Hij begrijpt eigenlijk niet dat mensen hem niet begrijpen. De auteur heeft mij als lezer in het verhaal gesleurd door de omvangrijke en expliciete omschrijving van de personages, de omgeving en de situaties. Het geweld ten aanzien van zijn vrouw Janine, hun zoon Jack en hun hond wordt niet verdoezeld, in tegendeel het komt expliciet in het verhaal naar voren. Als lezer verneem je letterlijk wat Sjaak zijn gezin aandoet, maar krijg je ook onmiddellijk de vertaalslag, hoe Sjaak dit in zijn geestelijke toestand bekijkt.

Ik heb erg veel ontzag voor de moed en het lef van Anya van der Gracht om haar persoonlijk verhaal te vertellen. Via de bril van Sjaak, de dader, laat ze ons binnenwandelen in de hel die haar leven toen geweest moet zijn. We krijgen zo inzicht op de manipulatieve en verknipte gedachten van Sjaak. We zijn getuige van de pogingen om zijn gedrag te legitimeren.
De brief van Sjaak zorgt voor een bijzondere inkijk in deze trieste situatie van fysiek maar bovenal psychisch geweld. De brief is de rode draad in het verhaal en dat is ook door de auteur en uitgeverij op een heel doordachte en creatieve wijze aangebracht in het boek (zoek maar eens uit!).

Als lezer krijg ik geen sympathie voor Sjaak, maar zie ik wel dat hij ziek is. Hij is alle grip op maatschappelijk verantwoord gedrag verloren. Het is steeds de ander die slecht is, de ander is de dader, niet hij. Geweld en agressie zijn één met Sjaak, hij praat er ook over alsof dit doodgewoon is. De auteur laat ons Sjaak kennen als een soort van Übermensch. Iedereen is dom en vrouwen al zeker. Dit seksisme braakt hij als het ware constant uit. Ik ervaar dat Sjaak helemaal niet gesocialiseerd is, hij heeft alle voeling met zijn omgeving en de maatschappij verloren. De asociale vervreemde geest van hem zorgt ervoor dat hij geen inleving meer heeft in zijn vrouw, kind en zijn gehele omgeving.

‘3 oktober, ik zal je krijgen’ is voor mij duidelijk een introspectief verhaal, waarmee Anya van der Gracht er grandioos in slaagt om haar autobiografisch verhaal vanuit de blik en het brein van de dader neer te pennen.
Ik ben er meer dan ooit van overtuigd dat familiaal geweld onzichtbaar en in de taboesfeer blijft. Signalen worden niet opgepikt door de omgeving, er heerst angst en schrik om stappen te zetten. Met alle respect dat het voor slachtoffers van alle vormen van geweld ongelofelijk veel moed vergt om hiermee naar buiten te komen.
Net daarom heb ik ontzag en respect voor het feit dat Anya van der Gracht het lef heeft gehad om haar verhaal met ons allemaal te delen.
De auteur vertelt ons vanuit het perspectief van de dader, niet om zijn gedrag goed te praten, integendeel. Ze plaatst op onze neus de bril van de dader omdat we zo zelf zouden zien hoe verknipt het wel is, hoe een dader zijn acties kan wegstoppen of goed te praten. Het verhaal van Anya van der Gracht helpt ons als lezer om een inzicht te krijgen op dit geweld. Ik ben ervan overtuigd dat het ons zal helpen om dit geweld, dat ongetwijfeld ook rondom ons aanwezig is, beter te zien. Zo kunnen we ook andere mensen een helpende hand toereiken.

Ik heb bovendien de mening dat psychisch geweld te weinig wordt gezien. Dat verbaal geweld, onderdrukking, onder welke vorm dan ook een ongelofelijke mentale, emotionele en psychische schade veroorzaakt bij het slachtoffer. Fysiek geweld natuurlijk ook, maar als er enkel sprake is van psychisch geweld wordt dit volgens mij nog veel te veel geminimaliseerd. Persoonlijk was ik al overtuigd van deze boodschap, maar ik hoop dat Anya Van der Gracht met haar boek deze boodschap verder kan verspreiden. Zodat haar verhaal gelezen wordt door jongeren en volwassenen.
#kijknietweg