Matig einde van deze serie

Het derde deel van 'De gouden gevangene'... We gaan weer verder met het verhaal van Auren.
Auren ziet langzaam in dat er een ander leven mogelijk is, dan het leven wat ze nu leidt. Auren ziet dat Koning Midas hebzuchtig is en langzaam komt ze tot het punt dat ze hem niet meer wilt en dat ze voor zichzelf kiest.
Koning Midas heeft haar gemaakt tot de vrouw die ze nu is: berucht, onbereikbaar, de zijne. Het ding met een kooi is dat je gelooft dat het al het slechte buiten houdt, totdat je je realiseert dat het jou ook gevangenhoudt. Auren verblijft nu in een vreemd koninkrijk, omringd door leugenaars, zonder eigen bondgenoten, maar ze gaat niet lijdzaam toekijken en haarzelf laten wegkwijnen.

Nadat Auren meer gevoelens krijgt voor Koning Ravinger, ziet ze in dat dingen anders kunnen. Dit was een enorme opluchting als lezer. Het voelde bijna alsof ze het niet wilde inzien onder welke druk ze ten onder ging, maar precies op het goede moment komt Auren daar uit. Hier maakt Auren dus een prima ontwikkeling door, al had dit wel eerder gemogen. Deze gevoelens worden goed neergezet en je begint steeds meer woede en wraak te voelen voor Koning Midas. Hiermee wordt de spanning ook steeds meer, want er moet toch uiteindelijk iets gebeuren met die koning...

Het is een matig einde van deze serie, maar herhaling van acties van Auren voeren wel een beetje de boventoon. Je moet hier als lezer doorheen kunnen lezen, om vol te houden tot dit deel. Er wordt langzaam gewerkt naar het einde toe die ergens ook wel voorspelbaar is. Helaas duurt dit einde niet heel lang, waarna je met een leeg gat achterblijft. Is dit dan nu het einde? Heb je als lezer drie delen gelezen voor dit einde?

Mooi dat het verhaal nu dan wel afgesloten is, maar dit einde had toch beter uitgewerkt kunnen worden. Het voelde nu vooral afgeraffeld en te snel. Ondanks het einde was het wel een boek met spanning en een vrouw die eindelijk voor zichzelf kiest..