Romy doet me uitkijken naar 2048

Tegen 2048 zou ik 67 moeten zijn en dus juist mijn pensioen gehaald. En als het dan toch allemaal zelfrijdende auto's zijn daartegen, heb ik nog steeds geen rijbewijs nodig ;).
In 'Hoogverraad', het laatste deel van de Romy Bell-saga worden we geconfronteerd met een iets andere Romy dan dat we gewend zijn. Nochtans is ze gewoon gestopt met werken om meer tijd met haar zoon Milo te kunnen doorbrengen. Maar wanneer Milo door een manipulatie van zijn persoonlijke gegevens voor het blok wordt gezet en plots niet meer aan de universiteit van Stanford wordt toegelaten, wordt haar oude instinct wakker.
Ondertussen gaat het X-com van Romy's vriend Lieven Shaw, heel erg voor de wind, zijn firma sleept immers een bestelling van het ministerie van defensie in de wacht voor het geval de lopende vredesgesprekken tussen China en de Verenigde Staten zouden mislukken. En daar lijkt iemand op aan te sturen.
Als dan ook nog is oude bekende Jeremiah Solis tevoorschijn komt, is het hek helemaal van de dam, dat beloofd niet veel goeds. Een hoge straf voor 'hoogverraad' hangt boven Romy's hoofd, maar in welke zin? Romy is natuurlijk intelligent genoeg om hier boven te kunnen staan, Romy zou Romy niet zijn, als ze nog iets achter de hand houdt. Maar lukt het dit keer wel?
In dit laatste deel van de Romy-Bell trilogie, volgens de auteur toch, zien we dus een Romy die zich niet liet zien in de vorige twee delen. Korte hoofdstukken, een futuristisch verhaal, en een razend tempo brengen ons naar het jaar 2048, dat nog veraf lijkt, maar waarheidsgetrouw zou kunnen zijn. Van de drie covers, is dit laatste deel hetgeen mij het meest aanspreekt, want je wordt als het ware aangekeken door Romy. En dat komt zowel dwingend als intrigerend over ...

Kunnen we toch nog een vervolg krijgen Steven, please?