Laat die film maar komen

In de Stad en het Vuur neemt auteur Walter Lucius ons mee in twee hoofdverhalen, het Afghanistan van midden jaren 60 en dat van meer dan 30 jaar erna.
Beide verhalen zijn echter met elkaar verbonden, dat wordt wel gauw duidelijk.

Onderzoeksjournaliste Farah Hafez keert na 30 jaar, we spreken dan van het jaar 2009, terug naar haar geboorteland Afghanistan waar ze op uitnodiging van enkele hoge gasten aanwezig is bij de herbegrafenis van haar vader. Deze was door een staatsgreep aan zijn einde gekomen..
Gezien ik de vorige twee delen niet heb gelezen weet ik niet precies wat er nu net allemaal gebeurd is, maar ondertussen zijn Paul Chapelle en Farah (beide journalist) bezig met een onderzoek naar de aanslag die plaatsvond op collega en vriendin van Paul, Anya. Tijdens de jaren 60 in het verhaal neemt Raylan, de vader van Paul, oorlogsjournalist, ons mee naar de herinneringen en de onverwerkte gevoelens uit zijn leven toen.
In Afghanistan ligt er constant actie op de loer en Farah komt in contact met een Amerikaanse legerbasis, die haar hulp aanbieden als zij haar artikelen die ze van plan is te schrijven, altijd eerst laat nalezen. Hier gaat ze niet op in, want dan komt haar integriteit als journaliste in het gedrang. Deze actie van haar zorgt er ook wel voor dat zij het doelwit van een aanslag wordt.
Ook al weigerde ze de hulp

Er zit dus heel veel vaart in dit boek, en het is handig dat er een overzicht vooraan staat van de voornaamste personages. Gelukkig maar, want ik was toch soms wel de draad kwijt.
De stad en het vuur is een zeer onderhoudende, aangename en bijwijlen filmisch aanvoelende thriller. Op de voorkant wordt de schrijver vergeleken met Stieg Larsson, en hoewel ik deze ook nog niet heb gelezen, voel ik dat dit auteur Walter Lucius veel te kort doet. Laat die verfilming maar komen.