Leuke verhalen met steeds een wrange twist

Disclaimer: Tais Teng wordt uitgegeven door Uitgeverij Macc, waar ook mijn boeken verschijnen. We staan geregeld in dezelfde tijdschriften en bundels en hij maakte de covers voor de drie bundels die ik tot nu toe heb samengesteld.

8 Ben je bekend met de schrijfstijl van Tais Teng en het type verhalen dat hij produceert? Om te bepalen of je deze verhalenbundel wilt lezen of niet Eigenlijk heb je dan eigenlijk niet meer informatie nodig. De stijl is precies zoals we die van Teng gewend zijn, vlotte zinnen zonder overbodige franje maar tegelijk met barokke beschrijvingen van vreemde werelden en kleurrijke vergelijkingen. En de opbouw van de verhalen is ook precies zoals die van Tengs andere verhalen. Vaak met een schelmenkarakter die iemand iets wil verkopen of iets afhandigs wil maken, of een schurk die bedrogen moet worden, wat dan moet gebeuren door een jonge man die niet zo wereldwijs is en een meestal knappe, doortastende jonge vrouw - waarbij ze aan het eind besluiten samen op te trekken. Karakterdiepgang is in deze verhalen dan ook niet te vinden. Schurken zijn belust op geld en macht, en de puur fysieke aantrekkelijkheid van de dames is genoeg om de helden stapelverliefd te maken. Het type wereld vol goden, ondoden, heksen en monsters is ook niet anders dan die van veel van Tengs verhalen - ik moest met name denken aan ‘Welkom, mijn prooi’ waarbij de verhalen zich afspelen in een alternatieve versie van onze wereld. Een zelfde ‘Duizend en een nacht’-sfeer kenmerkt de verhalen in 'Gekleed in soepel mummieleer’.
Ik ken de oorspronkelijke verhalen over Zothique van Clark Ashton Smith trouwens niet (een gebrek in mijn ontwikkeling, daarvan ben ik mij bewust), dus ik kan niet beoordelen in hoeverre deze verhalen zijn geslaagd als hommage. Maar de auteur zelf verklaart dat zijn verhalen ’20% Clark Ashton Smith en 80% Tais Teng’ bevatten, dus voorkennis was niet per se noodzakelijk voor het begrijpen van de bundel.
Het bovenstaande is expliciet niet bedoeld als kritiekpunt: ik vond deze bundel heel onderhoudend. Juist omdat ik de typische Tais Teng-verhalen verwachtte. Wat ze missen aan thematische diepgang en karakterontwikkeling, aan gegronde speculatie en overtuigende wereldbouw, maken ze meer dan goed met het plezier dat ze brengen. Teng lijkt als eerste doel met het schrijven te hebben zijn lezers te vermaken. Spannende avonturen, met grafkelders, toverspreuken, nipte ontsnappingen en held en heldin die elkaar in de armen vallen, het is allemaal heel onderhoudend en ik las het met een glimlach. Vooral omdat de ironische wendingen aan het eind van de verhalen steeds heel goed geslaagd zijn. Ook had ik een brede grijns bij een passage die suggereerde dat de huidige teksten en afbeeldingen genererende AI’s de voorlopers zijn van de magische spreuken in deze wereld. En zoals Tolkien al betoogde, is er niets mis met escapisme. De afleiding die dit soort verhalen bieden, is soms welkom in onze wereld waarin het van kwaad tot erger lijkt te gaan. En ook al bevindt Zothique zich aan het eind van de tijd, als de zon is opgezwollen en er overdag sterren aan de hemel staan, de personages houden zich daar niet mee bezig. Ze zijn niet bezorgd over hun wereld, of over minderbedeelden, maar zorgen dat ze er zelf warmpjes bij zitten - vaak als nieuwe heerser (hopelijk beter dan de vorige, maar hoe die omsprong met zijn onderdanen blijft vaak onvermeld).
Het enige wat ik op het boek aan te merken heb, is de wat povere redactie. Op bijna elke pagina vond ik wel iets dat niet klopte - vaak een woord te veel of te weinig (waarbij volgens mij een zin was herschreven, maar waarbij de oorspronkelijke versie niet was verwijderd. Dit kan ook bij het vertalen gebeurd zijn). Ik had desondanks geen moeite me op de verhalen te concentreren, maar anderen raken wellicht eerder door dergelijke slordigheden afgeleid.
Kortom, de bundel is prima geschikt om een paar uurtjes nergens over te hoeven nadenken. Maar het blijft niet hangen. Ook het Zothique uit deze verhalen maakte weinig indruk op me. Daarvoor zal ik me misschien toch aan het werk van Clark Ashton Smith moeten wagen.