Lezersrecensie
Rechtvaardigheid en zichzelf bewijzen
Het verzwijgen van dingen in een politieonderzoek kan er toe leiden, dat het speurwerk stopt. Wanneer een jonge en nog ambitieuze rechercheur onvolkomenheden ontdekt zal hij er alles aandoen om deze op te klaren. Alleen hoe ver kan of moet een mens gaan om zijn gelijk te halen?
In Fatale oplossing van Rifka Faber maakten we kennis met art-assistent Chris Griffioen die een hele goede band heeft met haar opa en voormalig rechercheur Rien Griffioen. Bij hem kan ze alles kwijt en zij hoort graag over zijn zaken.
In de novelle Het kaartenhuis krijgen we een goede indruk van de vastberadenheid en gedrevenheid van de jonge rechercheur Rien Griffioen. Hij vertelt zijn verhaal aan Chris over zijn eerste recherchezaak. In 1965 is hij is overgeplaatst van Zwolle naar Rotterdam en wordt daar door collega’s als provinciaaltje beschouwt die ze de gek aan kunnen steken. Hij moet zich nog bewijzen. Zijn begeleider en leidinggevende doet een val vanaf een steiger op een bouwplaats af als zijnde zelfmoord. Voor Rien is dat helemaal niet zo vanzelfsprekend. Vanaf het moment dat zijn mentor hem alleen achterlaat op de plaats delict is hij vastbesloten de waarheid te achterhalen.
Het kaartenhuis leest vanuit Rien die zijn gevoel en hart voor zijn werk laat spreken om zijn vermoeden van moord bevestigd te krijgen. Dit tegen de gevestigde orde in die zich er makkelijk vanaf maakt door het als zelfmoord te bestempelen. Het verhaal start in het ziekenhuis waar Rien herstellende is en aan Chris zijn verhaal doet. Het zien van een hijskraan op de bouwplaats ervoor, roept herinneringen op die hem terugvoeren naar het verleden. In het boek is veel aandacht en empathie voor mensen, vormgegeven door de beide Griffioens. Op deze manier verkrijgen ze ‘krediet’, geven mensen een goed gevoel en komen belangrijke dingen aan de weet. Ook hier zijn buurtbewoners en mensen ter plaatse belangrijk door het onbewust dingen opmerken die anderen over het hoofd zien. De lezer puzzelt lekker mee met Chris door de wijze waarop Rien zijn verhaal doet. Aannames liggen op de loer, maar worden door aangebrachte dwaalsporen tijdelijk geparkeerd in de koelkast. Tegen het einde komt de aap uit de mouw, niet helemaal onverwacht, maar goed passend. De personages zijn herkenbaar beschreven. Een mentor, dik geworden in zijn functie en de kantjes eraf lopend richting pensioen. Collega’s die het niet zo nauw nemen met rechtvaardigheid. De lezer ziet het allemaal voor zich. Rotterdam, een stad in opbouw, waarin de politie regelmatig een oogje dichtknijpt. Intimidatie en corruptie vieren er hoogtij. Faber trakteert de lezer op vergezichten over Rotterdam Zuid met de Euromast, grote schepen die richting zee gaan en tussen een haag van honderden havenkranen door laveren en niet te vergeten de aanblik van de Kuip van Feijenoord. Het is genieten met de beschrijvende en vlotte stijl van beide echtelieden.
In Het kaartenhuis wordt in het bouwwereldje witwassen van geld en corruptie gewoon gevonden in een stad in wederopbouw.
Deze recensie verscheen eerder op Vrouwenthrillers.
In Fatale oplossing van Rifka Faber maakten we kennis met art-assistent Chris Griffioen die een hele goede band heeft met haar opa en voormalig rechercheur Rien Griffioen. Bij hem kan ze alles kwijt en zij hoort graag over zijn zaken.
In de novelle Het kaartenhuis krijgen we een goede indruk van de vastberadenheid en gedrevenheid van de jonge rechercheur Rien Griffioen. Hij vertelt zijn verhaal aan Chris over zijn eerste recherchezaak. In 1965 is hij is overgeplaatst van Zwolle naar Rotterdam en wordt daar door collega’s als provinciaaltje beschouwt die ze de gek aan kunnen steken. Hij moet zich nog bewijzen. Zijn begeleider en leidinggevende doet een val vanaf een steiger op een bouwplaats af als zijnde zelfmoord. Voor Rien is dat helemaal niet zo vanzelfsprekend. Vanaf het moment dat zijn mentor hem alleen achterlaat op de plaats delict is hij vastbesloten de waarheid te achterhalen.
Het kaartenhuis leest vanuit Rien die zijn gevoel en hart voor zijn werk laat spreken om zijn vermoeden van moord bevestigd te krijgen. Dit tegen de gevestigde orde in die zich er makkelijk vanaf maakt door het als zelfmoord te bestempelen. Het verhaal start in het ziekenhuis waar Rien herstellende is en aan Chris zijn verhaal doet. Het zien van een hijskraan op de bouwplaats ervoor, roept herinneringen op die hem terugvoeren naar het verleden. In het boek is veel aandacht en empathie voor mensen, vormgegeven door de beide Griffioens. Op deze manier verkrijgen ze ‘krediet’, geven mensen een goed gevoel en komen belangrijke dingen aan de weet. Ook hier zijn buurtbewoners en mensen ter plaatse belangrijk door het onbewust dingen opmerken die anderen over het hoofd zien. De lezer puzzelt lekker mee met Chris door de wijze waarop Rien zijn verhaal doet. Aannames liggen op de loer, maar worden door aangebrachte dwaalsporen tijdelijk geparkeerd in de koelkast. Tegen het einde komt de aap uit de mouw, niet helemaal onverwacht, maar goed passend. De personages zijn herkenbaar beschreven. Een mentor, dik geworden in zijn functie en de kantjes eraf lopend richting pensioen. Collega’s die het niet zo nauw nemen met rechtvaardigheid. De lezer ziet het allemaal voor zich. Rotterdam, een stad in opbouw, waarin de politie regelmatig een oogje dichtknijpt. Intimidatie en corruptie vieren er hoogtij. Faber trakteert de lezer op vergezichten over Rotterdam Zuid met de Euromast, grote schepen die richting zee gaan en tussen een haag van honderden havenkranen door laveren en niet te vergeten de aanblik van de Kuip van Feijenoord. Het is genieten met de beschrijvende en vlotte stijl van beide echtelieden.
In Het kaartenhuis wordt in het bouwwereldje witwassen van geld en corruptie gewoon gevonden in een stad in wederopbouw.
Deze recensie verscheen eerder op Vrouwenthrillers.
1
Reageer op deze recensie