Elke keer dezelfde personages, maar met ijzersterke psychologie

Grenzen aangeven is een van de belangrijkste dingen in het leven. Als er geen regels worden gesteld bij de opvoeding, kan er veel misgaan. Het resultaat: onzekerheid, rivaliteit, snakken naar aandacht en erkenning. Waar dat toe kan leiden komt tot uiting in Smeekbede, het dertiende deel in de Kim Stone-serie. Daarin laat schrijfster Angela Marsons opnieuw haar kracht zien in een psychologische thriller met een actueel thema. Anders dan in de voorgaande delen speelt dit verhaal zich niet af in de West-Midlands in Engeland. Ook wanneer je de voorgaande delen niet gelezen hebt is, dit geen enkel probleem voor de beleving.

Waarheid en gerechtigheid
In Smeekbede volgt een aantal moorden elkaar in een rap tempo op. De slachtoffers zijn vrouwen die op identieke wijze om het leven zijn gebracht. Dan komt er een brief van de moordenaar, die de politie smeekt om hem te stoppen. Inspecteur Kim Stone en haar team ontdekken een verband met oude moordzaken die nooit zijn opgelost.

Onopgeloste zaak
Ook dit keer is er een tweede verhaallijn, waarin agente Stacey een onopgelost zaak onderzoekt. Die gaat over een getuige in een verkrachtingszaak die nooit serieus werd genomen vanwege haar sympathie voor de dader. De verkrachter is daardoor nooit voor de rechter gekomen. Het slachtoffer durft sinds de verkrachting de deur niet meer uit. “Waarheid en gerechtigheid gingen niet altijd samen op, maar dat betekende niet dat ze niet hun uiterste best moesten doen om ze samen te brengen.”

Baas op de korrel
Marsons heeft met Smeekbede een sterk verhaal geschreven, gevuld met krachtige, geloofwaardige personages. De politiemensen zijn gedreven om het recht te laten zegevieren. Ze zijn aan elkaar gewaagd, maar vormen samen een hecht team. Kim waakt over haar team als een moederkloek. Ze stimuleert haar teamleden om te luisteren naar hun gevoelens en erover te praten. De keerzijde van die betrokkenheid is dat ze regelmatig haar frustraties niet onder controle heeft en uitbarst tegen mensen om haar heen. In dit verhaal neemt ze haar baas op de korrel, die juist grote plannen met haar had. De emoties maken het verhaal menselijk en geloofwaardig, maar nooit slaan ze door. Marsons zorgt voor een mooi evenwicht tussen emoties, politiewerk en het verwerken van verdriet.

Sarcastische dialogen
Veel veranderen doet hoofdpersoon Kim Stone niet in dit dertiende deel, maar de pittige, sarcastische dialogen met rechterhand Bryant maken veel goed. Sterk van schrijfster Marsons is het spelen met de spanningsopbouw. Langzaam geeft ze informatie over de mysterieuze dade prijsr, die macht wil over leven en dood. Vanaf de eerste pagina lokt Marsons zo de lezer het verhaal in, die lekker mee speurt dankzij alle hints. Maar de puzzel laat zich moeilijk leggen, waardoor de ontknoping een verrassing is.

De kracht van de Kim Stone-serie is dat steeds dezelfde personages figureren, maar in combinatie met boeiende thema’s als rivaliteit, schuldgevoelens, rouwverwerking of familiebanden. Elk boek in deze serie draait om een sterk psychologisch thema, dat elke keer leidt tot een afgerond verhaal, zonder dat dit als afgezaagd voelt. Ook niet na dertien delen.

Leesadvies voor jongeren
Een spannend dertiende deel van de Britse schrijfster Angelas Marsonds, dit keer over een seriemoordenaar die het op vrouwen heeft gemunt. Er is een link met oude moordzaken die nooit zijn opgelost. Je voelt als lezer de spanning en frustratie als het politieteam vastloopt.

Voor het eerst gepubliceerd op Boekenkrant.com