Boeiende thriller met kleurrijke personages

De Deense Jussi Adler-Olsen is bekend geworden met de serie Carl Mørck die over afdeling Q, een sectie binnen de Deense politie, gaat die zich bezighoudt met onopgeloste zaken. Er zouden niet meer dan tien delen verschijnen. In 2024 kwam het laatste deel, Een raam, geen sleutel uit, maar tot grote verrassing verscheen er dit jaar een nieuw boek, Dode zielen zingen niet over afdeling Q. Deze kwam tot stand in een samenwerkingsverband met Stine Bolther en Line Holm. Afkomstig uit de uitgeverswereld begon Adler-Olsen in 1955 met schrijven en zijn boeken zijn in meer dan 40 talen vertaald. Bolther en Holm zijn een Deens schrijversduo die drie thrillers rondom historicus Maria Just schreven die goed ontvangen zijn in Europa.

In Dode zielen zingen niet keren oude vertrouwde personages als Rose, Assad en Carl terug en maakt Helena haar entree. Carl is druk met zijn bestaan als schrijver, maar beleeft weinig plezier aan het pr-gebeuren. Hij mist de kelder van afdeling Q en als een vrouw hem een geluidopname van een vier jaar oude alarmoproep laat horen, aarzelt hij geen moment om zijn oude collega’s in te schakelen. De sfeer is daar behoorlijk veranderd met een nieuwe collega, Helena en Rose die zich door haar bedreigd voelt. Zijn komst is het begin van een intense en spannende opleving van de in haar voortbestaan bedreigde afdeling Q. Deze onverwacht grote, ingewikkelde zaak brengt dingen aan het licht die verstrekkende gevolgen hebben.

Het verhaal speelt zich af in 2023, wordt chronologisch verteld met wisselende perspectieven en wordt af en toe onderbroken door flashbacks naar 1989 waar we kennismaken met meerdere jongens in een jongenskoor. De alwetende verteller maakt dat de dader in een vrij vroeg stadium bekend is, toch is dit niet storend daar onverwachte gebeurtenissen dingen in een ander daglicht stellen. We kennen zijn motieven, maar deze worden mondjesmaat vrijgegeven. Tegen het einde weten de auteurs een onverwachte spannende draai aan de thriller te geven. De cliffhanger als afsluiting van het boek maakt nieuwsgierig naar het vervolg.

Wanneer Dode zielen zingen niet het eerste boek is dat gelezen wordt over afdeling Q, dan vallen de kamelengrapjes van Assad op, net als het chagrijnige humeur van Rose. Helena is een mysterieuze vrouw die niets loslaat over zichzelf, waardoor Rose haar wantrouwt. Het verhaal heeft tijd nodig om op gang te komen door de vele personages en meerdere verhaallijnen. Zaak is in het begin goed de aandacht erbij te houden als de personen geïntroduceerd worden. Een intense haat ontstaat niet zomaar, maar wordt gevoed door meerdere factoren. Het thema is overbekend: traumatische gebeurtenissen in het verleden zijn de voedingsbodem voor het heden. Actuele zaken worden lichtjes aangetipt zoals trauma’s veroorzaakt door oorlogen waarin vrouwen vaak dubbel slachtoffer zijn door het oorlogsgeweld en verkrachtingen. Bureaucratie en het niet nemen van verantwoordelijkheden komen tot uiting.

Dode zielen zingen niet is een boeiende thriller waarin de personages de sfeer in het verhaal bepalen.
Deze recensie verscheen eerder op Vrouwenthrillers.