Onbeantwoorde vragen

De simpele schrijfstijl en eenvoudige zinnen trekken je snel het verhaal in en zorgen voor de nodige spanning. Een schrijfstijl die mij zeker aanspreekt. Een beklemmend verhaal over een ontwrichtte moeder-zoonrelatie. Nadat echtgenoot/vader de verdrinkingsdood sterft blijkt dat de liefde alleen maar verstikkend kan werken op zo’n klein eenzaam eilandje. Ondanks de dunne verhaallijn weet Robben de lezer in een stevige houdgreep te klemmen. En dat zorgt dan uiteindelijk voor een lichte kater: er blijven te veel essentiële vragen onbeantwoord. Waarom zijn ze naar dat eiland gegaan? Waarom blijft moeder daar wonen als vader overleden is? Daarbij komt dat het vertelperspectief vanuit de zoon te weinig (zeg maar: geen) ontwikkeling kent en dat is toch vreemd voor iemand die in het begin 9 jaar oud is en op het eind 16. Geen slecht debuut ... daar had nog veel meer in gezeten. Ben zeker benieuwd naar volgend werk van Robben.