De hond is een hond

Een zelfverzekerd schrijver is werkelijk een verschrikking als het schrijfwerk gemiddeld of nog minder is.
Eggers is heel zelfverzekerd in zijn schrijfwerk. En … dat is terecht, waarmee er een soort hefboom ontstaat en een heel bijzonder veel voldoening gevend verhaal.
Stel je hebt de verhaallijn, die is niet al te ingewikkeld. Dan kan vervolgens iedereen het verhaal schrijven. Maar niemand zou het schrijven op de manier zoals Eggers het heeft gedaan. Zijn woordgebruik en zinsbouw zijn fantastisch.

Laten we eerlijk zijn: op basis van de flaptekst is dit een verhaal (kinderboek over dieren) dat je makkelijk links kan laten liggen. Een verhaal over dieren in een park klinkt nogal saai maar het tegendeel is waar op het moment dat Eggers zich ermee bemoeit.
De hoofd’persoon’ en tevens ons perspectief is Johannes, een hond die de ogen van het park is, alles in de gaten houdt en rapporteert aan de wijze bison. Johannes wordt geholpen door een meeuw, een wasbeer, een eekhoorn en een pelikaan. Het verhaal van Johannes is aangrijpend, gek, raar, grappig (geen happy-read voor eenden) en als het eenmaal op gang komt boordevol actie. Die stoïcijnse en tegelijk opgewonden geiten zijn hilarisch.

Over thuis en het onbekende en wat het betekent om echt vrij te zijn. En heel simpel: vanuit het perspectief van de dieren. Geen parabel, geen allegorie, geen wijze lessen. Eggers geeft zelf aan dat we vooral geen diepere laag moeten zoeken: de hond is een hond, de bison is een bison en de meeuw is een meeuw.

Tot slot nog even het boek zelf: prachtig vormgegeven met zachte pasteltinten en afdrukken van bestaande landschapschilderijen waar Johannes vakkundig ingetekend is. Schitterend.

Kortom: een waar genot om te lezen en ook echt een boek om cadeau te doen.