Sterke cast

Een veel voorkomend thema: de deugdzame en bescheiden hoofdpersoon heeft niet zo’n hoge dunk van zichzelf tot ze in een nieuwe wereld terechtkomt en ontdekt dat alleen zij de macht heeft om het universum te repareren.
Het is vervolgens aan de auteur om het verhaal een draai te geven of op zijn minst zo te vertellen dat het een uniek stempel krijgt. En dat lukt Axie Oh wat mij betreft niet. Dat haar taalgebruik nog wat moet groeien, dat is logisch bij een beginnend schrijver. En om niet Sim Cheong maar Mina de hoofdrol te geven, dat werkt goed uit. Maar een eigen herkenbare stijl moet er al direct vanaf het eerste boek zijn. En die ontbreekt wat mij betreft. Het blijft nogal vlak.

Ook de worldbuilding krijgt geen diepgang: werelden moeten systemen zijn maar die zijn niet herkenbaar. Waarom zijn er verschillende huizen die Shin willen vermoorden en laten ze dat uitvoeren door de Imugi? En waarom hebben ze slechte bedoelingen met Sea God? We weten niets over hun gedachten en motieven. Alle vragen blijven open.

Goed: genoeg over de verbeterpunten.
Er zijn namelijk ook hele sterke punten in dit verhaal. De ondersteunende karakters vind ik echt uitzonderlijk en ze hebben een niet te onderschatten rol in het geheel. Namgi heeft mijn hart gestolen, Mask draagt haar masker niet voor niets zo blijkt op het eind en dan hebben we natuurlijk Shin. De chagrijnige, koude antiheld die zich steeds meer openstelt richting Mina. Wauw, die Shin tilt het verhaal in zijn eentje naar een hoger niveau en dat ondanks het feit dat er een single point of view is, en dat is niet Shin. Knap gedaan.

Ik zeg het niet vaak maar dit boek is te kort. Ik zou graag langer in die wereld rond hebben gelopen en had graag meer vragen beantwoord gekregen.
Maar misschien is dat juist ook wel een belangrijk onderdeel van dit mythologische verhaal: dat er veel in mysteriën gehuld blijft.