Vertelkunst

Wat is een 'talig verhaal'. Ja: zonder plaatsjes, duh. Maar na het lezen van deze korte verhalen schiet het woord 'talig' door mijn hoofd en dan meer als in: de kunst van het vertellen. Door haar vertelkunst tilt Bervoets deze verhalen naar een hoger niveau. Ik lees haar graag.

Dat eerst verhaal over die verdwenen baby, da’s al een binnenkomer zeg. Mooie opbouw: hoe het perspectief als het ware glijdt van de ene buurtbewoner naar de volgende, om vervolgens op diezelfde ‘glijdende matter-of-fact-toon’ en zonder enig oordeel iets afschuwelijks te onthullen. Goed gedaan! En direct gevolgd door een tragikomisch verhaal over een cavia-forum. Maar dit bestaat echt! En niet alleen over het onderwerp cavia’s. Hardop gelachen (ondanks dat Bervoets hier misschien autobiografisch gaat). Dan een sfeervol verhaal over een (gast)arbeidersgezin met een vader die psychische problemen heeft. Gevolgd door een heerlijk koppel dat een afspraak heeft bij een arts voor de uitslag van een genenonderzoek voorafgaand aan een mogelijke zwangerschap. Veel nonverbale communicatie binnen een relatie die toch al aardig onder druk stond. Haaks op het volgende verhaal over een homo-koppel dat al 30 jaar samen is. En weer zo sfeervol verteld.

Hoe omschrijf je gevoelens? Da’s niet altijd even makkelijk. Je kunt gevoelens ontkrachten, je kunt ze beschouwen of verklaren en je kunt ze natuurlijk ook ontkennen. Maar je diepste gevoelens omschrijven? Hoe moet dat? Serieus werk, gevolgd door een absurd verhaal waarbij je als lezer lange tijd denkt: waar gaat dit over? Zeemeerminnen!? De pointe komt een paar alinea’s voor het einde en ik moest hardop lachen. Knap schrijfwerk hoor. Vervolgens is er in de toekomst blijkbaar een doos, daar kun je in gaan zitten (of staan, de meeste mensen blijven staan) en die doos heelt al je fysieke en psychische verwondingen. Nou ja: helen? Maar stel nu eens dat je aan de hand van je DNA profiel kunt nagaan welke ziektes je in de toekomst krijgt en hoe oud je wordt. Wil je dat allemaal weten? Nou, ja misschien wel als je aan het eind van je leven een soort helm op je hoofd krijgt en van verder leeft in je eigen fantasie, in geur kleur en smaak. Ai, soms hapert de software. Dit korte verhaal is echt een heel boek waard, en een goeie sf-film.

Idem voor het op een na laatste verhaal waarin een ver doorontwikkelde zorgrobot – zoals we die tegenwoordig al in simpele vorm kennen – even niet meer verder weet als het gaat om ‘voltooid levenseinde’.

Misschien moeten we dan met zijn alle de ruimte in, op zoek naar het groenere gras van de buurman. Iedereen tot 65 jaar mag mee. En je mag zelf weten in welke ‘pit’ en met wie je samen vertrekt. Da’s vragen om moeilijkheden.

De thema’s van de verhalen spreken me enorm aan.
Maar vooral de ‘vertelkunst’ heeft mijn hart gestolen.
Dan ga zelfs ik van het korte verhaal houden.