Ander perspectief en andere inzichten

Een nogal populair sub-genre: neem een oud verhaal en vertel het vanuit een ander perspectief. Met als voordeel voor de auteur dat de verhaallijn er grotendeels al ligt. En dan gaat het dus om de verdere invulling. Ik hou wel van het genre, als het goed gedaan is. Dat je als lezer nieuwe inzichten krijgt en denkt: aha, zo kan het natuurlijk ook geweest zijn. Op de een of andere manier is zo’n ander gezichtspunt vaak gevuld met woede. Dat had in dit geval ook heel goed gekund: Lavinia had zeker in woede uit kunnen barsten tegen een wereld – en een moeder! – die haar zo lang negeert. Hoe eenvoudig zou het zijn om een verhaal te vertellen over hoe de mannen alles verpestten en de vrouwen alles goed deden?

LeGuin doet dat niet. Haar Lavinia (die zich merkwaardig genoeg bewust is van haar metafictieve bestaan) is heel ‘oud-Romeins’. Ze is sterk, maar zich bewust van haar plicht. Ze heeft een sterk besef van het belang van familie. Ze houdt echt van Aeneas. Haar inzichten in Aeneas zijn interessant, en komen grotendeels overeen met de Aeneis van Virgil. Het hele verhaal wordt door Lavinia zelf verteld, een beslissing die LeGuin in staat stelt echt in de geest van haar hoofdrolspeler te kruipen en een heel andere, interessante en zeer reële visie te produceren op een deel van de Aeneis waar Virgil niet aan toe kwam.

Ik denk dat dat het is waardoor ik zo van Lavinia geniet; het is LeGuins toevoeging aan de mythe. Geen weerlegging of aanval, maar slechts een andere kant van een deel van het verhaal.
Een kant die meeslepend en krachtig is en een heel ander inzicht geeft.
Een aanrader.