Lezersrecensie
On-Nederlands
Wow … wat een schitterend tweede deel! Impressive! Dit is echt een on-Nederlandse psychologische thriller, maar ook onvergelijkbaar met andere buitenlandse topauteurs uit dat genre. Mijn moto ‘als je het niet binnen 500 pagina’s kunt vertellen, doe het dan niet’ wordt me niet altijd in dank afgenomen. Maar … ik geef ook altijd aan: er zijn uitzonderingen. En dit is er zo eentje. Er zit geen regel overbodige tekst tussen. Ik heb genoten.
Bij deel 1 vond ik het gebruik van de perspectieven van beide broers goed gevonden, maar de uitwerking beduidend minder. De oorzaak was de hoeveelheid dialogen. Die blijven natuurlijk hetzelfde, vanuit welk perspectief je het ook bekijkt. En daar gaat je tempo. In dit tweede deel voert Hoffschlag een derde perspectief op, namelijk die van de Jersey Killer: Donald Skinner. En dat – plus veel minder herhaling van de dialogen – tilt dit boek echt naar een heel ander niveau.
Het verhaal is spannend, soms gruwelijk, en de plotwendingen verrassend met enkele onverwachte twists naar het einde toe. Hoewel er door Hoffschlag behoorlijk wat personages worden opgevoerd blijft het overzichtelijk en goed te volgen. Op natuurlijk wijze duiken er steeds verbindende lijntjes tussen de verschillende karakters op. Je denkt nooit: ja ja, dit is wel erg toevallig dat die elkaar kennen, of dat zij elkaar tegenkomen. Razendknap in elkaar gezet dus.
En dan de schrijfstijl van Hoffschlag … zoals ik al aangaf: on-Nederlands. Maar dan ook letterlijk. Vanaf het eerste hoofdstuk zat ik in Amerika, in een Amerikaanse gevangenis, Amerikaanse steden, een Amerikaans boek van een Amerikaanse auteur. Een gevoel dat wordt versterkt door verwijzingen, zinsbouw en woordgebruik. De verwijzingen naar ‘het standaardwerk’ van Stephen King en Karin Slaughter zijn gewaagd maar passen perfect in het plaatje. Nog een voorbeeld, dit keer van woordgebruik. Een heftige dialoog wordt beëindigd met de woorden: ‘Deal ermee!’. In Nederland zou je zeggen ‘leer er maar mee leven’ of het wat vlottere ‘bekijk het!’. Het Engelse ‘deal with it’ is veel lekkerder en dat zit dan toch voor een seconde in je achterhoofd. Van dat onderhuidse gevoel werd ik me pas bewust toen ik (op p.244) het woord ‘Rotterdam’ tegenkwam … even een schok … o ja, verdomd, een Nederlands boek van een Nederlandse auteur.
Gezien de stijgende lijn ben ik erg benieuwd naar het derde deel … nog even geduld.
Bij deel 1 vond ik het gebruik van de perspectieven van beide broers goed gevonden, maar de uitwerking beduidend minder. De oorzaak was de hoeveelheid dialogen. Die blijven natuurlijk hetzelfde, vanuit welk perspectief je het ook bekijkt. En daar gaat je tempo. In dit tweede deel voert Hoffschlag een derde perspectief op, namelijk die van de Jersey Killer: Donald Skinner. En dat – plus veel minder herhaling van de dialogen – tilt dit boek echt naar een heel ander niveau.
Het verhaal is spannend, soms gruwelijk, en de plotwendingen verrassend met enkele onverwachte twists naar het einde toe. Hoewel er door Hoffschlag behoorlijk wat personages worden opgevoerd blijft het overzichtelijk en goed te volgen. Op natuurlijk wijze duiken er steeds verbindende lijntjes tussen de verschillende karakters op. Je denkt nooit: ja ja, dit is wel erg toevallig dat die elkaar kennen, of dat zij elkaar tegenkomen. Razendknap in elkaar gezet dus.
En dan de schrijfstijl van Hoffschlag … zoals ik al aangaf: on-Nederlands. Maar dan ook letterlijk. Vanaf het eerste hoofdstuk zat ik in Amerika, in een Amerikaanse gevangenis, Amerikaanse steden, een Amerikaans boek van een Amerikaanse auteur. Een gevoel dat wordt versterkt door verwijzingen, zinsbouw en woordgebruik. De verwijzingen naar ‘het standaardwerk’ van Stephen King en Karin Slaughter zijn gewaagd maar passen perfect in het plaatje. Nog een voorbeeld, dit keer van woordgebruik. Een heftige dialoog wordt beëindigd met de woorden: ‘Deal ermee!’. In Nederland zou je zeggen ‘leer er maar mee leven’ of het wat vlottere ‘bekijk het!’. Het Engelse ‘deal with it’ is veel lekkerder en dat zit dan toch voor een seconde in je achterhoofd. Van dat onderhuidse gevoel werd ik me pas bewust toen ik (op p.244) het woord ‘Rotterdam’ tegenkwam … even een schok … o ja, verdomd, een Nederlands boek van een Nederlandse auteur.
Gezien de stijgende lijn ben ik erg benieuwd naar het derde deel … nog even geduld.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Jos Kunze
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
