LITERATUUR

Het aantal films dat gemaakt is over de Trojaanse oorlog is schier eindeloos. Dus zelfs als je de Illias niet hebt gelezen, ken je het verhaal van Achilles. En zijn we ook allemaal bekend met het hartverscheurende einde. Onze wanhopige smeekbeden aan iemand – aan wie dan ook – om naar voren te stappen en Achilles en Patroclus te redden is dus aan dovemans oren.
God – of moet ik in dit geval zeggen: mijn Goden – wat een bloederig ongeluk! Madeline Miller brengt binnen de pagina’s van dit boek Goden en Legendes tot leven en plaatst ze met al hun feilbaarheid bijna op menselijk niveau. Ze kruipt onder de huid van de lezer. En hoewel ik de dramatische uitkomst ken, was ik niet voorbereid op de emotie die Miller bij mij op wist te roepen. Wauw!

Dit is het verhaal over een onderdeeltje uit de jarenlange Trojaanse oorlog ... ja, die oorlog die eindigt met een groot houten paard. Het verhaal van Achilles en zijn vriend Patroclus speelt zich af in de beginjaren van die oorlog. Uit een jeugdige vriendschap groeit een onvoorwaardelijke liefde voor elkaar. In tegenstelling tot de mythologische vertellingen worden de expliciete beelden en scherpe randjes door Miller niet weggepoetst. In tegendeel! Juist het contrast tussen de bloederige, vuile, brutale, niets en niemand ontziende oorlog en de diepe liefde tussen beiden mannen, maakt dit boek zo supersterk. Van beide een voorbeeld – met complimenten voor de vertaler.

‘Mijn handen wapperen als verschrikte vogels in de lucht in een poging de beweging te stoppen die de onontkoombare speer maakt in de richting van mijn buik. Maar ik ben zo zwak als een zuigeling, niet opgewassen tegen Hectors kracht, en mijn handen wijken, ontspoelend in rode linten. De speerpunt zakt naar binnen en de pijn schroeit zo ongelooflijk hard dat mijn adem stokt, een martelende buil die zich door mijn hele maag verspreidt.’

‘Hij beefde onder mijn hand. Ik voelde verlangen in me opkomen. Ik trok de lakens weg om hem helemaal te kunnen zien. Ik boog me voorover en duwde mijn mond tegen hem aan, een serie zachte kussen die langzaam over zijn buik omlaag trokken.
De dageraad sloop door de tentflap naar binnen. Het werd licht in de kamer. Ik zag het moment dat hij wakker werd en me herkende. Onze ledematen gleden tegen elkaar aan, langs paden die we al zo vaak betreden hadden. Maar ze verveelden nog altijd niet.’

Mij ontbreekt het aan woorden om heel veel meer over dit boek te zeggen. Voor mij is dit literatuur met een hoofdletter … alleen maar hoofdletters: LITERATUUR.
Dat Miller er jaren over doet om een boek te schrijven, dat nemen we graag op de koop toe. Als dit de uitkomst is. Nogmaals: wauw!