Hersenspoeling

Een korte, speculatieve, karaktergedreven roman vanuit 1 blikpunt: die van Vera.
Een schrijfstijl die – hoe moet ik het formuleren – minimalistische is en tegelijkertijd zeer indrukwekkend.
Het leest echt fantastisch, ieder woord, iedere zin, ze stromen van de pagina’s af.

Het verhaal gaat over de invloed van een gemeenschap ten opzichte van je eigen identiteit, maar het gaat toch vooral over moederschap. En dan moet ik schuld bekennen: ik ben een man. Ik mag dan aanwezig zijn bij het verwekken maar ik kan nooit voelen hoe het is om 9 maanden lang een klein wezentje in je binnenste te hebben groeien. Laat staan dat ik me kan voorstellen hoe het is om van zo’n wezentje te bevallen en het uiteindelijk in je armen te houden. Ik kan het wel in mijn armen houden, maar dat is toch een heel ander gevoel dan het gevoel van een moeder na zo’n maandenlange achtbaan van emoties.
Voor een vader kan het loslaten van een kind ook heel emotioneel zijn, maar blijkbaar – na het lezen van deze roman – toch van een hele andere orde dan een moeder die haar kind loslaat.
Of een kind dat haar moeder moet loslaten.
Ik ben er iets wijzer van geworden, maar ik ben en blijf een man met mijn tekortkomingen op dat gebied.

Een onderverdeling naar kortere hoofdstukken had mij zeker geholpen. Nu was het zo nu en dan toch wat intimiderend. Voor dit boek moet je wel ‘klaar’ zijn en in de juiste mindset. Het stelt namelijk ook kritische vragen met misschien wel de meest scherpe: is het moederschap, net als de stad zelf, bedoeld als een plek zonder karakter, die het beste kan worden ervaren onder een waas van collectieve hersenspoeling?
Daarmee ook een boek bij uitstek om binnen een leesclub op te pakken om vervolgens eindeloos te kunnen bediscusieren.
Een aanrader.
Voor vrouw en man!