Schilderen met de pen

Wat een prachtige en intelligent geschreven historische roman! Een veelheid van factoren komt bijeen en vormt zo een boek dat van kaft tot kaft een grote indruk achterlaat. En laten we de kaft zelf niet vergeten: wat een prachtig kunstwerk en gelukkig overgenomen bij de Nederlandse uitgave.

Om met dat laatste te beginnen: het vertaalwerk. Ik schrok toen ik op pagina 15 het volgende las: ‘… net ontdekt dat er een knoop miste aan haar beste zwarte jurk.’ Bah! Dit onjuiste Nederlands (‘missen’ in plaats van ‘ontbreken’) lezen en horen we steeds vaker en dan zal het in de toekomst ongetwijfeld tot regel worden verheven. Maar tot die tijd vind ik het echt oerlelijk ... en bijna een reden om niet verder te lezen. Gelukkig maar … het bleef bij deze ene keer. De vertaling vind ik verder bijzonder geslaagd. Complimenten daarvoor.

Het Monster van Essex is een magnifiek werk omdat verschillende stijlen naadloos in elkaar overlopen, waarbij thema’s van verleden en heden aan elkaar worden geknoopt. Zo is er de dreiging van een monster (het oorspronkelijke ‘serpent’ had ook gekund … is mooier) uit de 18de eeuwse Gothic Novel zoals bij Shelley, Poe, Stoker. Combineer dat met de 19de eeuwse Victorian Novel zoals we kennen van Jane Austen en Charles Dickens … et voilà … Sarah Perry.

Het verhaal mag zich dan afspelen rond 1890, het resoneert nadrukkelijk met vraagstukken waar we vandaag de dag tegenaan lopen. Wetenschap en feiten versus geloof en bijgeloof, de dunne lijn tussen vriendschap en liefde, de morele grenzen binnen de medische wetenschap, de elite tegenover de gewone man, angst versus empowerment. En meer. Perry heeft gezegd : ‘What most interests me about the past is not its otherness but its sameness.’ Da’s makkelijk gezegd, maar als je het dan ook nog zo overtuigend op papier weet te krijgen … vakmanschap !

De diepte van de karakters is verbazingwekkend. Perry is niet aan het schrijven maar aan het schilderen. Je merkt als lezer dat het haar geen enkele moeite heeft gekost om dit boek te schrijven. Althans zo lijkt het. Met enkele penseelstreken zet ze ruimtes, landschappen en dorpen neer, maar dus ook de karakters. Protagonist Cora Seaborne is de onvergetelijke heldin – onafhankelijk, grappig en superintelligent. Ik geef toe : ben zelf een beetje verliefd geworden op haar. Perry geeft meer inzicht in de menselijke natuur en menselijk gedrag dan ik dit jaar in alle boeken bij elkaar heb gelezen.

Een aanrader dus, dat moge inmiddels duidelijk zijn.
Deze ga ik zeker nog een keer lezen.