De moed van het thuisfront

Anne Jacobs mag in dit boek de lezer dan de kruitdampen en bloedvergieten op de slagvelden van WOI besparen, ze windt er verder geen eufemistische doekjes om. Het is oorlog, het is afzien. De mensen hebben honger en lijden kou en verlies. De jonge gezonde mannen worden opgeroepen, de vrouwen blijven achter. Fabrieken draaien nog nauwelijks dus inkomen verdampt. De achtergebleven vrouwen moeten alle zeilen bijzetten om hun schepen drijvende te houden.
De Melzers hebben geld en hebben het daardoor iets makkelijker. Maar ze hebben wel verantwoordelijkheid voor fabriek, arbeiders en huispersoneel. Bovendien nemen ze op zich een lazaret in de villa draaiende te houden. En ook zij blijven niet verschoond van verdriet.

De Nederlandse titel van het boek dekt de lading verre van. Waarom van het origineel “die Töchter der Tuchvilla” is afgeweken, is een raadsel. Het is verre van alleen Marie die moed betoont.
Deel 2 van de serie mist de luchtige grappen van deel 1. Terecht, want de sfeer in Augsburg is grimmig. Jacobs schuwt de beschrijving van ellende en onrecht niet. Desalniettemin zetten de dames steeds weer de schouders eronder, blijven hoopvol, trotseren alle tegenwind en houden de moed erin. Zelfs als daarbij weinig plaats is voor rozengeur en manenschijn.

Een realistische “feel-good” in een vreselijke tijd. Deel 3 zal waarschijnlijk weer ruimte voor meer zon geven.