De betovering van verhalen vertellen - 3,5****

In “Het geheime boek van Flora Lea” lopen sprookjes, verhalen en realiteit meanderend door elkaar. Centraal staat het verhaal over Whisperwood dat de vijftienjarige Hazel bedenkt om haar zesjarige zusje Flora te troosten. Verdwijnen in Whisperwood betekent even de narigheid van een omgekomen vader en de oorlog vergeten, even een veilige wereld binnenstappen. Tot die wereld niet meer veilig is en Flora in de Theems valt. Heel mooi verweeft auteur Patti Calahan Henry operatie Pied Piper (genoemd naar het sprookje van Grimm over de rattenvanger van Hamelen) met het ongeval van Flora. De cottage op het platteland van Binsey waar de kinderen in oorlogstijd worden opgevangen, doet denken aan het huisje van Hans en Grietje. En opvangmoeder Bridie is een lieve heks die leeft met de natuur.

“De bedoeling van een sprookje”, zei ze, “als het überhaupt een bedoeling heeft, zegt Tolkien, is om ons een nieuw perspectief in onze wereld te geven, de troost van een goede afloop. Een soort herstel. Alsof we die wereld verlaten om die van onszelf met een nieuwe blik te bekijken.”

Het belang van verhalen vertellen, de magie in fantasie. Dat klinkt door in dit verhaal dat sterk begint. Het is jammer dat de glimmende sterren in de rivier van Whisperwood naar het einde toe iets van hun glans verliezen. Vanaf het moment surprême lijkt het erop dat de auteur worstelt met de afronding. De geloofwaardigheid blijft achter en de impact van de situatie voor de personages komt niet goed uit de verf.

Toch overheerst de overtuiging dat deze auteur een verhalenvertelster is.
“Het geheime boek van Flora Lea” is een feelgood pageturner over hoop, verbeelding, liefde en keuzes. 3,5***


“Het is maar een verhaal.”

“Dat is het nooit.”