De historie van Berlijns ziekenhuis Waldfriede in een roman vol feiten en witte-jassenfictie

Gedurende een opname in ziekenhuis Waldfriede in Berlijn-Zehlendorf begint het auteurshart van Corina Bomann sneller te kloppen. De aanblik van het oude gedeelte van het ziekenhuis doet haar namelijk beseffen dat hier een heel stuk geschiedenis schuilgaat achter de muren. Er blijkt een waardevolle kroniek te zijn over de eerste 36 jaren. Deze is geschreven door verpleegster Hanna Rinder die bijdroeg aan de oprichting en gedurende al die jaren werkzaam was als röntgenverpleegster, spreekuurassistente en rechterhand van geneesheer-directeur Louis Conradi.

Louis Conradi was als lid van de zevendedagsadventisten belast met de oprichting van het ziekenhuis. Ondanks de nodige overheidstegenwerking was de opening in april 1920 toch een feit. Corina Bomann is bij het schrijven van de Waldfriede saga (er staan 4 boeken gepland) uitgegaan van de historische gegevens in voornoemde kroniek, alsmede aantekeningen die door Conradi zijn gemaakt. Van Hanna Rinder heeft ze een fictieve hoofdpersonage gemaakt in de persoon van Hanna Richter, dit ten behoeve van de fictieve vrijheid. Zoals we van Bomann gewend zijn, maakt ze de lezer ook deelgenoot van de politiek-economische situatie net na WOI in de nieuwe Weimarrepubliek.

Het resultaat is een vlot geschreven historische roman die speelt van 1919 tot 1929. Hanna is een verpleegster in hart en nieren die haar eigen problemen moet zien te overwinnen, en daarnaast moet uitdokteren hoe met de liefde in haar leven om te gaan. Los van alle historische aspecten, is “Gloriedagen” vooral ook een doktersroman, een genre dat je moet liggen.

3,5⭐️