Alles draait om schoonheid in dit pareltje

Het gaat “maar” om drie dagen in augustus 1936. Anne Stern bewijst dat je slechts zo’n kort tijdsbestek nodig hebt om een groter geheel te schetsen. Plaats van handeling is Berlijn, meer precies: de bekende allee Unter den Linden.

Deze psychologische roman bevat geen woord teveel. De menselijke personages leven met hun verleden en hun actuele heden van 1936 ten tijde van de Olympische Spelen. De linden van destijds zijn allang vervangen. Maar in dit verhaal staan zij voor de symbolische personage die de tijd overstijgt vanaf het ontstaan van de Pruisische praalweg tot de boulevard die het tegenwoordig is. Alle personages kennen hun duisternis. Elfie vanwege het feit dat haar moeder haar als klein kind heeft achtergelaten bij haar niet zo vriendelijke oma, boekhandelaar Franz vanwege zijn Joodse achtergrond, Madame Conte vanwege haar verloren geheime liefde, de bomen doordat ze de vergankelijkheid zien. Dat allen hun duisternis hebben, klinkt zwaar. Het bijzondere is, dat dit boek geenszins zwaar is. Gaande het verhaal wordt duidelijk wat het is dat mensen boven hun sores uit laat stijgen. Of het nu muziek is, literatuur, kunst of de verfijning van een handgemaakte bonbon. Of zelfs het stralen in de hoofdrol van het verhaal van je eigen leven. Dat alles verschaft lichtpuntjes om aan vast te houden, om de moed te houden door te gaan. Kortom, alles draait om schoonheid, niet in de laatste plaats de schrijfstijl van Anne Stern. Ze schildert met woorden een gevoelig doek.

”En toch schilderde Liebermann aan de hemel een licht voor ons (…) hij deed een belofte met zijn schilderij . Een erewoord - dat na regen altijd weer het licht komt.”