Een 'apocalyptisch ' beeld van het Wilde Westen

Over de verovering van het Amerikaanse wilde westen bestaan vele verhalen: Het ene als meer geromantiseerd dan het andere.
Het beeld dat Cormac McCarthy schetst is totaal anders. Van dat geromantiseerd beeld laat hij geen spaander heel.
Hij schetst een wereld van massale moordpartijen en barbaarse wreedheden.

Zijn verhaal speelt midden 19de eeuw in het grensgebied van de Verenigde Staten en Mexico.
Het is een wereld waar wetteloosheid nog hoogtij viert en een mensenleven weinig voorstelt

Het verhaal draait rond drie hoofdfiguren. Het begint als een zestienjarige, 'de jongen' genoemd zich aansluit bij een bende outlaws onder leiding van kapitein Glanton. Een derde figuur is 'de rechter' , een soort mythische filosoof, die meerdere talen spreekt en de oorlog lijkt te verheerlijken. De oorlog als hoogste doel voor de beoefenaar ervan.

Met zijn groep outlaws gaat Glanton op zoek naar indianen met het doel hen te doden en de premies voor de scalpen ervan te innen.
Het heeft apocalyptische beschrijvingen van in brand gestoken dorpen, van tientallen lijken, achtergelaten voor de gieren.
Als er geen indianen meer voorhanden zijn ontsnappen ook de Mexicanen niet aan de wreedheid van deze bende.

Maar er zijn niet enkel bladzijden van bloed en geweld.
Als geen andere weet Cormac McCarthy op prachtige manier een beeld te schetsen van de steeds wisselende woestijn- en berglandschappen, de meedogenloze hitte en ontberingen die de outlaws daarin kennen.

In zijn haast zakelijke en onderkoelde schrijfstijl weet hij beide werelden op een prachtige manier te verweven en heel beeldend tot leven te brengen