Kanker door de ogen van een zus

Axelle Bel, de schrijfster van dit boek, is 16 jaar wanneer bij haar 12-jarige zusje Roxanne een agressieve hersentumor vastgesteld wordt. Wat volgt is een rollercoaster van emoties, een voortdurend weg en weer geloop tussen thuis, school en het ziekenhuis. Axelle vertelt het verhaal vanuit haar standpunt, hoe zij de ziekte van haar zus beleefde en welke impact dit op haar had. Ze evolueerde op korte termijn van onbezorgde puber naar een meisje die verantwoordelijkheden moest opnemen die eigenlijk niet voor haar leeftijd bedoeld zijn. Hierdoor was ze onbedoeld verplicht vlugger volwassen te worden dan anderen van haar leeftijd. En dit heeft natuurlijk een grote impact.
Ze beschrijft dit alles in gemakkelijke woorden en gedetailleerde beschrijvingen waardoor je als het ware de ruimtes, de handelingen en de omgeving zo voor je ziet. Maar wat me het meeste opviel is de liefde binnen dit gezin , tijdens het lezen kun je echt hun liefde voor elkaar voelen.
Wat ik dan weer minder vond is dat het verhaal over de ziekte abrupt stopt, ik was nog volop aan het meeleven met het genezingsproces van Roxanne wanneer het hoofdstuk afgebroken wordt en je zomaar 2 jaar verder gekatapulteerd wordt en kort daarna nog eens 5 jaar na de diagnose. Let op, het bleef wel interessant om te lezen hoe het Axelle en haar familie verder vergaat, want daar was ik wel benieuwd naar, het boek zou niet af zijn zonder deze deeltjes, maar het mocht voor mij iets minder plots afgekapt zijn.
Ik vond het heel boeiend om eens de situatie door de ogen van een dicht gezinslid te lezen in plaats van door de ogen van de patiënt, want dit is iets waar misschien nog meer aandacht aan zou moeten besteed worden. Kanker (ziekte) heeft tenslotte een serieuze impact op het ganse gezin en soms een grotere dan we denken.