Zie de mens in mij

Jezelf terugzien in de Ander. Voor generaties oriëntalisten, rugzaktoeristen, spiritualisten, avonturiers en kunstenaars was het Verre Oosten een plek om de eigen ik terug te vinden. Het exotische en het andere als een spiegel voor de zelf. Maar wat kun je over jezelf leren als je zulke zoekende westerlingen aanschouwt? In 'Winter in Sokcho' (2016) is haar liefde voor literatuur het enige wat een jonge Koreaanse bindt aan haar eigen Franse roots. Ze heeft een alledaags bestaan als receptioniste in een hostel in het grensgebied tussen Noord- en Zuid-Korea. Soms helpt ze haar moeder met traditionele octopusgerechten of ligt ze in de armen van een jongeman die naar hoofdstad Seoul wil trekken voor een modellencarrière. Haar eenvoudige bestaan krijgt een lichte deining als er een gelauwerde Franse cartoonist incheckt in het hostel. Op zoek naar inspiratie voor zijn nieuwste album in een serie reisverhalen over zijn eigen zoektocht naar betekenis.

'Winter in Sokcho' (2016) is zo'n melancholisch sfeerportret waarin personages naar elkaar smachten en hun grote emoties ongezegd blijven. Elke avond ziet de Koreaanse met Franse roots hoe de Fransman inktschetsen maakt van een vrouwfiguur. Zijn muze? Of een herinnering aan een voorbije liefde? Maar wat als zij belangrijk genoeg is voor hem om haar gelijkenis te tekenen voor zijn volgende album? De Koreaanse begint erover te fantaseren dat zij gezien en gewaardeerd wordt door de stugge, onpeilbare westerling. Dat zij als Koreaanse met Franse roots vorm krijgt in zijn wereldbeeld. Toch ergert het haar hoe weinig respect hij lijkt te hebben naar plaatselijke tradities of de manier waarop hij zichzelf zo centraal stelt in zijn eigen observaties. Haar grootste doorn in het oog is zijn onvermogen om haar signalen op te pikken dat zij geïnteresseerd is in hem, maar zonder dat zij deze verlangens openlijk prijsgeeft uit angst voor gezichtsverlies of afwijzing.

Elisa Shua Dusapin verleidt haar lezers met een oriëntalistische idylle van besneeuwde berglandschappen in een rustieke dorpsomgeving. De novelle houdt een prettig ritme vast met korte hoofdstukjes en uitvoerige beschrijvingen van alledaagse handelingen als het runnen van een hostel of het klaarmaken van visgerechten. Het grensgebied is de zoveelste plek op aarde waar jonge mensen weg willen omdat zij elders meer kansen hebben om hun dromen te verwezenlijken. Dusapin kiest ook sterke metaforen door bijvoorbeeld het klaarmaken van octopussen te laten rijmen met de inkttekeningen van de cartoonist. Tussen de regels gaat het schurende aantrekken en afstoten tussen de Fransman en de Koreaanse met Franse roots over de wens om gerepresenteerd te worden. Over het verlangen dat het alledaagse en het universele wordt gezien in datgene dat door die ander verkeerd wordt vertaald als exotisch of anders.