De deur staat open voor Berger !

Een boek van Toni Coppers is altijd weer iets om naar uit te kijken. Dat was nu des te meer, omdat Coppers met Val kiest voor een tweede thriller met Alex Berger en daardoor Liese Meerhout even op pauze zet.

Roisin Benting lag naakt en vastgebonden in haar bad. De bodem van de badkuip was bedekt met een laagje ijsblokjes.

Roisin – een jonge vrouw van 21 uit Londen - is vermoord en de moordenaar liet zijn naamkaartje achter in de vorm van een sneeuwbol met een miniatuur van het Atomium erin.

Een week na de moord op Benting meldt hoofdinspecteur Sara Cavani zich bij haar chef, hoofdcommissaris Reynders. Na enkele maanden ‘out’ – wegens de dood van haar tweelingzus – is zij sinds een maand terug aan het werk. Omdat zij de liaison officer van de Belgische antenne van Interpol is, wordt zij mee op de zaak gezet van het dode meisje. De link met België: de sneeuwbol met het Atomium erin. Maar kan Sara dit alles al aan?

Gezien er nog geen enkel spoor leidt naar een motief of dader roept Sara de hulp in van haar goede vriend Alex Berger. Ooit was Berger Sara’s chef. Nu leeft hij teruggetrokken in Oostende, rouwt nog steeds om de dood van zijn vrouw en klust bij als privédetective. Ook Sara krijgt haar leven – na de dood van haar tweelingzus – niet terug op de rails. Haar zelfvertrouwen en haar angsten hebben een flinke knauw gekregen en hoewel ze terug aan het werk is, zelfverzekerd overkomt, loopt ze op haar tandvlees. Daarom wil zij een samenkomst met ‘De moordploeg’. Een groepje buitenstaanders die in alle discretie en out of the box een cold-case onder de loep nemen. Met deze recente zaak waagt ze zich op glad ijs, maar zij hebben misschien een andere kijk op de zaak.

Dan wordt een tweede dode gevonden, in Vlaanderen deze keer. Modus operandi dezelfde als in Londen, inclusief de sneeuwbol met Atomium. Voor het eerst komt de steenrijke familie Bonard in de kijker. Berger voelt dat dit niet de laatste keer zal zijn en besluit Sara – weliswaar niet officieel – te helpen met haar onderzoek.

Coppers kent de kunst om je vanaf pagina één mee te sleuren in het verhaal. Ook bij Val is dit niet anders. De openingszin roept de nodige vragen op en je wilt verder lezen: weten wat er gaat komen. Coppers heeft je in zijn greep en dat blijft zo. Het onverwerkte verlies van Bergers vrouw met als gevolg het isolement waar hij nog steeds in leeft zijn – net als in De zaak Magritte - weer krachtig neergezet. Ook het rouwproces van Sara pakt je als lezer. Heel geraffineerd zet de auteur neer hoe zij en Berger elkaars steun en toeverlaat zijn.

Ondanks dat dit het tweede boek met Berger is neemt Coppers de tijd om zowel Berger als Sara uitgebreid voor te stellen. Daardoor duurt het echter een hele tijd voor het verhaal op dreef komt. Van een echte spanningsboog is pas weer sprake naar de plot toe. Gelukkig neemt dit niks weg van het leesplezier en ondanks dat het verhaal rustig voortkabbelt, blijft het boeien. Dit is voor een stuk omdat het menselijk en met herkenbare emoties is geschreven. Daarbovenop zijn de dialogen, de omschrijving van de omgeving en situaties degelijk neergezet met zin voor detail. Het is lang onduidelijk wat de connectie tussen de verschillende slachtoffers is en waarom ze vermoord werden. De plot is dan ook erg verrassend! Dit alles samen maakt dat je goesting hebt om te blijven lezen.

Bovendien heb ik de indruk dat Berger langzaam uit zijn isolement omhoog kruipt. En dat mag! Het wordt tijd dat hij progressie maakt en verder gaat met zijn leven. Op die manier zet Coppers de deur naar een nieuwe serie open. Voor nu vier sterren voor Val.