Lezersrecensie
Over kleuren en knikkers
Een ervaring en een worsteling was het lezen van dit boek zeker wel.
Ik las het als een meanderende, iets wat meditatieve tekst met repetitieve mooie 'beeldende' stukjes taal of 'vertaalde' geestesbeelden, geesteslandschappen.
Ook interessante reflecties gelezen.
'Een aantal jaar geleden beweerde ik dat al wat het verdiende te worden herinnerd van mijn ervaringen als boekenlezer ook werkelijk veilig herinnerd werd. Ik beweerde ook het omgekeerde: al wat ik was vergeten van mijn ervaringen als boekenlezer was het niet waard geweest herinnerd te worden.' (p38)
"Iam rubescebat stellis aurora fugatis. (...)
Dan, als Aurora met haar morgenrood de sterren wegveegt"
(...)
'Naar ik me herinner, was de dag waarop de dageraad rood kleurde de dag waarop de Trojanen, na jarenlange omzwervingen, voor het eerst hun ware thuisland aanschouwden.' (p42)
(...) dat een van mijn mogelijke zelven uiteindelijk nooit meer verplicht werd zijn hoofd te buigen, zijn ogen neer te slaan en verering te veinzen voor de goddelijke persoon ter ere van wie de nabijgelegen kerk was gebouwd; dat zelf mocht opkijken van de graven en de grafstenen en vanuit de verte turen naar de zachte gloed van de ondergaande zon in minstens één ruit of raam. (p107)
Ik deel zijn fascinatie met kleurpotloden, knikkers, gekleurde glas-in-lood ramen en zijn 'opgeroepen stemmingen' zijn dan ook heel herkenbaar en voerden mij terug naar mijn kindertijd (een viewmaster nam bij mij echter de plaats in van een caleidoscoop).
'Geen van die potloden is ooit gebruikt op de wijze waarop de meeste potloden worden gebruikt, maar ik heb die bont gestreepte verzameling soms gebruikt om het vermoeden uit mijn kindertijd te bevestigen dat ik elk van wat ik mijn verloren stemmingen noemde kon oproepen en, wellicht, kon bewaren als ik maar opnieuw naar de precieze schakeringe of nuance keek die met de stemming verweven was geraakt - die de de stemming had geabsorbeerd, doordrongen was geraakt van een of meer van de ondefinieerbare kenmerken van wat een gevoelstoestand wordt genoemd. '(p66)
Zelf waardeerde ik bepaalde populaire muziekstukken, niet op zichzelf, maar als een manier om bepaalde combinaties van gevoelens terug te roepen. (p68)
Met momenten Proustiaans door de rol van onvrijwillige herinneringen, ook een beetje Virginia Woolf door de stream of consciousness, toch lees ik Proust en Woolf geregeld en voel ik niet het verlangen om dit bij Murnane wel te doen.
Ik las het als een meanderende, iets wat meditatieve tekst met repetitieve mooie 'beeldende' stukjes taal of 'vertaalde' geestesbeelden, geesteslandschappen.
Ook interessante reflecties gelezen.
'Een aantal jaar geleden beweerde ik dat al wat het verdiende te worden herinnerd van mijn ervaringen als boekenlezer ook werkelijk veilig herinnerd werd. Ik beweerde ook het omgekeerde: al wat ik was vergeten van mijn ervaringen als boekenlezer was het niet waard geweest herinnerd te worden.' (p38)
"Iam rubescebat stellis aurora fugatis. (...)
Dan, als Aurora met haar morgenrood de sterren wegveegt"
(...)
'Naar ik me herinner, was de dag waarop de dageraad rood kleurde de dag waarop de Trojanen, na jarenlange omzwervingen, voor het eerst hun ware thuisland aanschouwden.' (p42)
(...) dat een van mijn mogelijke zelven uiteindelijk nooit meer verplicht werd zijn hoofd te buigen, zijn ogen neer te slaan en verering te veinzen voor de goddelijke persoon ter ere van wie de nabijgelegen kerk was gebouwd; dat zelf mocht opkijken van de graven en de grafstenen en vanuit de verte turen naar de zachte gloed van de ondergaande zon in minstens één ruit of raam. (p107)
Ik deel zijn fascinatie met kleurpotloden, knikkers, gekleurde glas-in-lood ramen en zijn 'opgeroepen stemmingen' zijn dan ook heel herkenbaar en voerden mij terug naar mijn kindertijd (een viewmaster nam bij mij echter de plaats in van een caleidoscoop).
'Geen van die potloden is ooit gebruikt op de wijze waarop de meeste potloden worden gebruikt, maar ik heb die bont gestreepte verzameling soms gebruikt om het vermoeden uit mijn kindertijd te bevestigen dat ik elk van wat ik mijn verloren stemmingen noemde kon oproepen en, wellicht, kon bewaren als ik maar opnieuw naar de precieze schakeringe of nuance keek die met de stemming verweven was geraakt - die de de stemming had geabsorbeerd, doordrongen was geraakt van een of meer van de ondefinieerbare kenmerken van wat een gevoelstoestand wordt genoemd. '(p66)
Zelf waardeerde ik bepaalde populaire muziekstukken, niet op zichzelf, maar als een manier om bepaalde combinaties van gevoelens terug te roepen. (p68)
Met momenten Proustiaans door de rol van onvrijwillige herinneringen, ook een beetje Virginia Woolf door de stream of consciousness, toch lees ik Proust en Woolf geregeld en voel ik niet het verlangen om dit bij Murnane wel te doen.
1
Reageer op deze recensie
