Over oorlog en vrede tussen de sinaasappels en de kibboets

Mag ik het egoïstisch vinden wanneer westerse Joden naar Israël immigreren om 'orthodoxje' te gaan spelen en hun kinderen meenemen waarvan ze op voorhand weten dat hen een verplichte legerdienst van 4 jaar staat te wachten? Ik heb dit ooit eens gezien in een documentaire of reality-TV, ik weet het niet meer. Ik vond het toen in elk geval erg shockerend en kon er met mijn hoofd - en mijn moedergevoel - niet bij. Hetzelfde komt in dit verhaal ook voor en met desastreuze gevolgen; een jong leven verwoest en ook dat van de niet biologische moeder die achterbleef.
Waanzin maar gevat in mooie taal.

'Dus wanneer begint een granaat te roken? Misschien al ver voor de geboorte van de soldaat. Misschien al vanaf het moment dat de grootvader zijn buurman nakijkt, het vervallen huis in loopt, een paar scherven wegschopt onder de ingeslagen ruiten. ' (p119)

'Doe nooit iets wat je 's nachts uit je slaap zal houden' had Schuchman, mijn sergeant, gezegd na een paar weken Hebron. Er komt een einde aan je dienst, vergeet dat niet.' (p120)

'Het knersen van de krekels trekt krasjes in de nacht. Ergens jankt een jakhals. (p177)

'Misschien helpt het als ik daaraan denk: over honderd jaar is deze pijn verdwenen, want dan zijn wij in elk geval al uitgewist, dood, en dus is dit lijden tijdelijk. Ik probeer daaraan te denken, maar het doet niet minder pijn.' (p182)