Ik had meer schilderen met woorden verwacht

Soms mooie passages maar niet voldoende om het volledige boek echt graag te hebben gelezen. Wat ik het lezen waard vond - zoals de beschrijving van het schilderij dat Maris gaat bekijken in Frankrijk - ga ik hopelijk terugvinden in zijn essays in Het glanzend zwart van mosselen. Deze titel alleen al, daar houd ik van. Net zoals van mooie titels van hoofdstukken in boeken; titels die een poëzieregel op zich zijn. Eigenlijk heb ik een hekel aan boeken zonder hoofdstuktitels; ik vind het slordig, onaf en begin achteraf maar eens terug iets op te zoeken. Een mooie titel boven een nieuw hoofdstuk doet toch gretiger lezen?

De centrale zin in dit boek is volgens mij ' I was a normal child. I had a lot of pain, but I was a normal child.' maar duikt pas op bijna aan het einde van het boek. Waarom niet in het begin van het boek? Dan had ik met meer sympathie, begrip voor het hoofdpersonage kunnen verder lezen. Misschien is het aan mezelf te wijten en heb ik veel gemist.
Ook heb ik een hekel, maar ook echt een gloeiende hekel, aan te veel toeval in een roman.
Een Zeeuws plattelandsmeisje uit hetzelfde dorpje tegenkomen in een banlieue van Parijs, een ander Zeeuws meisje tegenkomen op een eiland..... dan voel ik me voor de gek gehouden door een schrijver die weinig moeite doet en er dan nog maar wat platte seks bij morst of plast.

'Opnieuw voelde hij zich een passant in dit huis. Je zag een insect, een paar seconden, je zag de pracht van zijn behaarde lijf, zwart met geel, bruin met geel, een hommel, een hoornaar, en je wist dat je hem daarna nooit meer zou zien. Eindigheid riep de oneindigheid op. Je kon de eindigheid niet ervaren zonder de oneindigheid gewaar te worden.'

Dit is wel mooi. Misschien moet ik het voorlopig bij poëzie houden en bij essays. Teleurgesteld in deze roman maar de essaybundel van Oek de Jong gaat me waarschijnlijk veel beter bevallen.