Een zure toestand

Clay wordt tijdens een bezoek aan een kinderboerderij besmet met 1-koorts, en hoewel de koorts overgaat blijft de pijn en de vermoeidheid. Na lang zoeken en vooral wachten en hopen, krijgt hij te horen dat hij het Q-koorts vermoeidheidssyndroom heeft. En dat genezing onmogelijk is. Gedreven door (wan)hoop zoekt Clay naar verlichting en, toch, genezing. Hij laat zich zelfs kortstondig tot alternatieve geneeswijzen verleiden. Tijdens zijn zoektocht ontmoet hij Marla, die ook chronisch ziek is, maar een ander perspectief op het leven met een chronische ziekte heeft.

Bervoets schetst via terugblikken en een bijzonder perspectief (2e persoon enkelvoud) het leven van Clay na de Grote Koorts, zoals hij het zelf noemt. Deze flashbacks worden afgewisseld met dialogen met Susan, in het Rijk der Zieken, waarin de zoeken letterlijk hun lichaam meeslepen. Clay krijgt dat zijn paspoort en dus zijn 2e identiteit - die van Zieke.

Bervoets speelt met taal en vorm, ze maakt nieuwe woorden (hoopsmook), en vertelt het verhaal van Clay in onze wereld en in het Rijk met vaart. De parallelle wereld van het Rijk is een mooie metafoor: voor zoeken naar verlichting, de medische papierwinkel waarmee je geconfronteerd wordt als zieke, maar ook van een nieuwe identiteit en misschien zelfs hoop.

Bervoets heeft zelf een chronische ziekte en weet duidelijk hoe dit voelt en is, en heeft haar ervaringen verwerkt kt in deze roman. Ze heeft het leven met een chronische ziekte omschreven als een "zure toestand" en het verhaal van Clay is inderdaad het verhaal van de verwording tot Zieke, tot een zure toestand. Gelukkig laat ze door Marla een andere kant van ziek-zijn zien; waarin acceptatie en vooruit denken voorzichtig belangrijker worden dan terugkijken en vechten tegen het onvermijdelijke.