Joe als moderne messias

Zeg maar Joe begint met een plotse zonsverduistering van 12 minuten in alle plaatsen van de wereld. Als er weer licht is, is Joe er ook, in Christchurch (Nieuw Zeeland). Sophie ziet hem voor haar klaslokaal staan en wordt overdonderd door zijn charisma en vriendelijke manier van doen. Tegerlijkertijd is er paniek onder alle regeringsleiders in de wereld, en hebben de inlichtingendiensten het al snel razend druk. 'Joe' beweert de Zoon van God te zijn, die op aarde is teruggekomen om met de 12 wijzen uit de groep van Yung Zhang de wereld en de mensheid voor de ondergang te behoeden.

Het verhaal is er, de pionnen zijn op het speelveld gezet, en het idee is natuurlijk interessant, zeker in deze tijden van mondiale crisis en het voor velen zoeken naar een andere, nieuwe invulling van het leven zoals we het altijd gewend waren. Helaas begint 'Zeg maar Joe' na de eerste paar hoofdstukken te kabbelen - er is veel herhaling van de noodzaak tot verandering in de wereld, de noodzaak tot inkeer te komen voordat het te laat is. De hoofdpersonen, Joe en Sophie, blijven vlak en hun diepere beweegredenen, gedachten, en gevoelens worden amper duidelijk. Joe overtuigt niet als een Messias die op aarde gekomen is om ons te redden: Hij glimlacht vriendelijk, zoekt de mensen op, verricht een wonder links en rechts (waar geen vragen over worden gesteld door omstanders), vindt dat de mens moet veranderen, etc etc.
Sophie op haar beurt verandert van hoofdpersoon in bijpersoon, letterlijk en figuurlijk, en het blijft tot het eind onduidelijk waarom Joe juist háár heeft uitgekozen als vriendin.

Tegelijkertijd leest het boek makkelijk weg, en was het binnen een mum van tijd uit. De vertellers kunnen dus een verhaal vertellen - maar er zijn teveel losse eindjes en het boek leest te vaak alsof er een checklist afgevinkt moest worden (huurmoordenaar, check; vroegwijs kind, check; liefdesaffaire inclusief ontrouw, check; verraad en wonderen, check). De boodschap, de reden waarom Martin van Es dit boek geschreven wilde zien, wordt behoorlijk door je keel geduwd en dat wordt snel saai.
Helaas, want het verhaal en de verteller - essentiële ingrediënten voor een goed boek - waren zeker aanwezig.