Een gewoon meisje, maar net wat anders

Ik mocht dit boek lezen als leesclublid, wat een eer! Ik heb het boek met heel veel plezier gelezen en verheugde me elke keer op verder lezen in bed.
Het boek vertelt het verhaal van Jasmijn, door haar ogen en vanuit haar perspectief, vanaf het moment dat ze voor het allereerst naar school 'moet' - en prompt op de eerste dag wegloopt. Deze scenes zetten de toon voor de rest van het boek: Jasmijn is een meisje dat zich op school, in de samenleving, bij anderen gekooid voelt en het allerliefst van alles gewoon vrij wil zijn. Met haar hond Senta, haar allerbeste vriendin. Gedurende het boek wordt duidelijker dat Jasmijn 'anders' is dan andere kinderen, en een stoornis op het autisme-spectrum heeft. Dit introduceert zij zelf al in de proloog, en dat cirkeltje is mooi rond tegen het einde van het boek als we een tijdssprong maken.

Jasmijn groeit op in de jaren '80 en '90, net als ik. Ik vond het boek dan ook op veel punten een feest van herkenning. En ik herkende mezelf ook deels in Jasmijn; vooral de drang vrij te zijn, weg bij de volwassenen en het keurslijf van 'normaal' moeten zijn. Dingen doen omdat ze nou eenmaal moeten.

Ik denk dat de grootste kracht van het boek, en Judith Visser, is dat elke lezer wel íets herkent in het verhaal van Jasmijn. Of het nou de verwachtingen van de buitenwereld zijn, of de worsteling met je eigen emoties en gevoelens. Het boek biedt ook een uniek inkijkje in het leven van iemand met Asperger - het perspectief van Jasmijn. Ik heb er veel van geleerd, hoe teveel prikkels en informatie je letterlijk doodziek kunnen maken en het dagen duurt van een feestje te herstellen, bijvoorbeeld.

Ik raad het boek aan aan iedereen die iets wil leren over het leven met autisme, hoe het is om je altijd 'anders' te voelen en zo ook gezien te worden. Maar ik raad het boek vooral aan aan iedereen die een mooi coming of age verhaal wil lezen over een meisje dat opgroeit in Rotterdam.