Prachtig en hartverscheurend

Leie wordt tijdens WO2 als driejarig meisje ondergebracht bij het gezin van Tom en Mem. Hier begint het wachten, eerst op haar ouders, en als duidelijk wordt dat die niet meer terugkeren, op... Ja, op wat? Leie denkt aanvankelijk dat ze wachtte op haar Redder in Nood, in de vorm van de jonge roodharige Dirk. Ze trouwen en krijgen twee zoons, Anton en Meeus, en hebben een boerenbedrijf waar Leie verantwoordelijk is voor het kaas maken.

Als mem overlijdt, gaat Leie in haar eentje naar de begrafenis. En dat blijkt een kantelpunt in haar leven - en dat van haar man en zoons - te zijn. Leie verzakt in een diepe depressie, en het boek vertelt vanuit het perspectief van haarzelf, Dirk, Anton en Meeus hoe dit het gezin langzaam ontwricht. Alle gezinsleden zoeken naar hun identiteit en worstelen met zingeving en het vinden van een nieuw evenwicht met een moeder die er is, maar toch ook niet. Maar waarom was die begrafenis nu zo bepalend? Wat is daar gebeurd? De antwoorden krijgt de lezer langzaam maar zeker, bijna als puzzelstukjes, toegeschoven van Siegmann..

Het boek wisselt tussen flashbacks en het 'nu' van de jaren '70, en op die manier krijgt de lezer zowel het verhaal van Leie te horen als een mooi inkijkje in hoe (oorlog)trauma zich generaties lang nestelt in mensen en gezinnen, en hoe oorlogswezen eigenlijk hun hele leven zoeken naar hun identiteit. Het is een gelaagd boek met vele motieven en het staat bol van de metaforen, zonder dat dit storend wordt. De perspectiefwisseling (3e persoon in flashbacks, 1e persoon in het nu) verhelderde voor mij hoe de vork in de steel zat en welke impact dat had op de individuele gezinsleden.

Ik heb genoten van het boek én van de leesclub. Dit is een ijzersterk debuut van een schrijfster waar we hopelijk nog meer van gaan horen!