Mooi debuut, maar ik blijf wat teleurgesteld achter

De Avond is Ongemak stond al heel lang op mijn lijstje, en eindelijk heb ik het dan gelezen. Het begon als een trein en leest over het algemeen vlot weg. De angst, het verdriet en de eenzaamheid spatten van de pagina's. Het onvermogen en de onwil om te communiceren van de overgebleven familieleden na de dood van de oudste zoon zijn schrijnend, en in lijn met de titel ongemakkelijk. Zelfs de drie kinderen weten niet écht tot elkaar te komen en steun bij elkaar te vinden na het ongeluk. Bij vlagen is dit echt een prachtig boek met mooie zinnen en metaforen, maar ik vond het ook op sommige momenten tergend traag en stroperig.
Deze roman deed me sterk denken aan Het Smelt (Lize Spit), door dezelfde klein-dorpse mentaliteit, de geïsoleerde hoofdpersoon, de ontluikende seksuele interesse en experimenten, en de ontwrichte familiebanden. Maar waar Spit mij tot de laatste pagina kon boeien was ik bij De Avond is ongemak ook wat opgelucht toen de laatste bladzijde was aangebroken. Jammer, maar ik denk dat we van de schrijfster nog veel zullen horen.