Geen echte misser, maar wel pretentieloos

Freelance fysiotherapeut Paula Daly las op aanraden van een vriendin een boek van Stephen King en de volgende dag besloot ze om zelf te gaan schrijven. Ze had hier wel eerder over nagedacht, maar het boek van King gaf haar zoveel vertrouwen dat ze eindelijk deze stap durfde te zetten. Na een aantal korte verhalen vond ze dat ze klaar was voor iets nieuws: het schrijven van een boek. Het werd een frivole psychologische thriller, maar was niet goed genoeg om te worden gepubliceerd. In 2013 had ze meer succes en verscheen haar eigenlijke debuut Ontaard. Haar tweede thriller Altijd dichtbij is in 2017 Nederland uitgegeven.

Tijdens een schoolkamp in Frankrijk wordt Felicity, de veertienjarige dochter van Natty en Sean, ziek. Als Natty besluit naar haar toe te gaan, biedt haar goede vriendin Eve aan om tijdens haar afwezigheid voor haar andere dochter Alice en haar man Sean te zorgen. Na ongeveer een week komen Natty en Felicity terug en blijken Sean en Eve verliefd op elkaar te zijn geworden. Natty heeft het er moeilijk mee, maar doet haar best er iets nieuws van haar leven te maken. Tot ze een anoniem briefje ontvangt waarin staat dat Eve dit vaker gedaan heeft. Vanaf dat moment staat Natty's besluit vast: ze wil te weten komen wie haar vriendin werkelijk is.

Het verhaal is onderverdeeld in twee tijdsperiodes: zeven maanden eerder en tien dagen later. Het begint met de eerste en gaat dan stapsgewijs verder in de tijd. Waarom Daly voor deze opzet gekozen heeft, is onduidelijk want het verhaal verloopt chronologisch. Hoewel het niet storend of verwarrend is, is het maken van een onderscheid tussen deze twee tijdsaanduidingen is in feite overbodig en heeft geen enkele toegevoegde waarde. Wat het wel had kunnen zijn als het verhaal in het heden begint en er gebruik wordt gemaakt van flashbacks.

In de eerste hoofdstukken werd het al snel duidelijk dat er een gespannen sfeer dreigde aan te komen en dan in het bijzonder in de onderlinge relaties. Wie de veroorzaker hiervan was, was even zo snel niet moeilijk te raden. Hierdoor werd direct al een groot deel van een eventueel spanningsveld weggenomen. Wat wel in het ongewisse bleef, was wat er allemaal zou gaan gebeuren en daardoor bleef het verhaal min of meer toch wel boeien en was het niet moeilijk de aandacht erbij te blijven houden. Dit komt ook omdat twee van de belangrijkste personages zich anders voordoen dan ze werkelijk zijn of zijn geweest. Zoiets als 'niets is wat het lijkt'. Ondanks de plotwendingen die zich richting ontknoping voordoen, ontbreekt de echte spanning die de lezer aan een boek doet kluisteren. Terwijl het thema er zich in principe wel voor leent.

Hoewel het verhaal in feite wel af is, worden er nog wel wat vragen onbeantwoord gelaten. Met wat verbeeldingskracht zijn de antwoorden hierop wel in te vullen, maar het wekt in eerste instantie de indruk dat er nog een vervolg aan zou kunnen komen. Die er natuurlijk niet aankomt. Daarnaast heeft Altijd dichtbij het predicaat literaire thriller meegekregen. Dat is onbegrijpelijk. Dat het onder het thrillergenre valt, is te billijken, maar er is geen enkel literair raakvlak. De uitgever slaat de plank hierbij mis. Toch is het tweede boek van Paula Daly zeker geen straf om te lezen. Want het heeft een aangename, maar ook wel pretentieloze schrijfstijl. Dit alles maakt dat het boek geen misser, maar ook geen topper is.